Να αποδοθεί επιτέλους το Πολυτεχνείο στη Δημοκρατία
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 υπήρξε αποτέλεσμα μιας μαζικής λαϊκής εκδήλωσης ενάντια στο καταπιεστικό, ολοκληρωτικό, δολοφονικό καθεστώς των πραξικοπηματιών της χούντας των συνταγματαρχών. Η εκδήλωση αυτή, που έλαβε αμέσως μορφή εξέγερσης, ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου 1973, με κατάληψη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου των Αθηνών από φοιτητές και σπουδαστές. Η φλόγα της εξέγερσης μεταδόθηκε τις επόμενες μέρες σε μια καθαρά συνειδητή ενέργεια εναντίωσης στο καθεστώς. Οι εξελίξεις αυτές κορυφώθηκαν τη 17η Νοεμβρίου, πράγμα που είχε ως συνέπεια την είσοδο άρματος μάχης στον χώρο του Πολυτεχνείου και την επαναφορά σε ισχύ του σχετικού στρατιωτικού νόμου που απαγόρευε συγκεντρώσεις και την κυκλοφορία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Στις 14 Νοεμβρίου του 1973, οι φοιτητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου πήραν μια γενναία απόφαση, μια απόφαση που θα έμενε στην Ιστορία, ταυτόχρονα όμως θα γινόταν και αντικείμενο άγριας και ανηλεούς κομματικής εκμετάλλευσης, έτσι ώστε να αλλοιωθεί δραματικά πριν από όλα ο ξεκάθαρος πατριωτικός της χαρακτήρας μέσα από την άγρια κομματικοποίηση. Οι φοιτητές αυτοί αποφάσισαν να απέχουν από τα μαθήματά τους και να διαδηλώσουν εναντίον των εγκληματιών της χούντας, εναντίον ενός προδοτικού καθεστώτος ανδρεικέλων και αμόρφωτων φασιστοειδών καραβανάδων.
Οι φοιτητές οχυρώθηκαν μέσα στο κτήριο της Σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Θέλοντας να δώσουν εθνικό χαρακτήρα στην εξέγερσή τους, αποκαλούσαν τους εαυτούς τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους». Ο συμβολισμός ήταν σαφής και αδιαμφισβήτητα πατριωτικός. Ο Γιώργος Κυρλάκης μέσα σε λίγες ώρες και με τα υλικά που βρέθηκαν στα εργαστήρια της Σχολής Μηχανολόγων – Ηλεκτρολόγων Μηχανικών κατασκεύασε έναν πομπό. «Εδώ Πολυτεχνείο!» ήταν η παρθενική φράση, μια φράση που θα σφράγιζε τις καρδιές μας και θα έκανε ένα ολόκληρο έθνος εθνικά υπερήφανο για τη νεολαία του, τα παιδιά του, την τιμή του. «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας, το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για τη Δημοκρατία!»… Πίσω από τα μικρόφωνα ηχούσαν οι νεανικές φωνές της Μαρίας Δαμανάκη, του Δημήτρη Παπαχρήστου και του Μίλτου Χαραλαμπίδη.
Η εξέγερση αυτή του Πολυτεχνείου δημιούργησε μια αλυσίδα διαδηλώσεων, συλλαλητηρίων και εκδηλώσεων εναντίον του καθεστώτος, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε διάφορες άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Από τις 14 Νοεμβρίου έως και – σε μερικές περιπτώσεις – τις 18, στήνονται οδοφράγματα και διεξάγονται οδομαχίες μεταξύ εξεγερμένων και αστυνομίας.
Η μεταβατική κυβέρνηση των προδοτών της χούντας αποφασίζει να επέμβει ο στρατός συνδράμοντας την αστυνομία. Να χτυπήσει δηλαδή ο στρατός τους Έλληνες φοιτητές του Πολυτεχνείου. Τα καθάρματα της χούντας αποφάσισαν (για να μην ξεχνούμε και κυρίως για να εκτιμήσουμε κάποτε, έστω και αργά, τα πλεονεκτήματα της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου που οικοδομήθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης) να κατεβάσουν τα τανκς. Και ενώ υποτίθεται ότι μέσα στη νύχτα γίνονταν διαπραγματεύσεις για την ασφαλή αποχώρηση των φοιτητών, ένα άρμα μάχης παραβίασε, γκρεμίζοντάς την, την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου…
Ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας σάρωσε όλον τον κόσμο και με μαζικές αλλά και στοχευμένες ενέργειες συνέτεινε αποφασιστικά στην επιτάχυνση των διαδικασιών εκδημοκρατισμού στη χώρα – μέσω και της αλλαγής πολιτικής των ξένων κυβερνήσεων και των πιεστικών πλέον παρεμβάσεών τους ενάντια στο χουντικό καθεστώς.
Μισόν αιώνα και έναν χρόνο πλέον μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου που σηματοδότησαν την αρχή του τέλους της χούντας, μοιάζουμε και ενεργούμε σα να αρνούμαστε πεισματικά να αποδεχτούμε σε όλο τους το μεγαλείο τα ευεργετήματα της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Το Πολυτεχνείο, όπως και διάφορα άλλα κορυφαία ιστορικά γεγονότα που σφράγισαν την ιστορία του έθνους, έχασε το νόημά του μέσα από τη συνειδητή κομματικοποίηση και οικειοποίησή του από τον χώρο τόσο της συστημικής όσο και της εξτρεμιστικής Αριστεράς με στόχο να του αποδοθεί άλλο περιεχόμενο.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μια εθνική επαναστατική πράξη που στρεφόταν κατά της χούντας – και τίποτα παραπάνω. Αυτό το «παραπάνω» που προσπάθησαν να του αποδώσουν και να εκμεταλλευτούν κομματικά, οδήγησε στη χρεοκοπία του νοήματός του σήμερα, μετατρέποντάς το σε μια γιορτή ρουτίνας που κάποιοι γραφικοί χουλιγκάνοι βάζουν φωτιά σε αυτοκίνητα και κάδους σκουπιδιών επιδιώκοντας να… ανατρέψουν το σύστημα, ενώ ταυτόχρονα προσβάλλουν βάναυσα και κατά πρόσωπο όλους εκείνους τους γενναίους φοιτητές που σήκωσαν το βάρος μιας εξέγερσης και των συνεπειών της. Συνεπειών που δεν αντιμετωπίζονταν τότε με τις δημοκρατικές διαδικασίες που μας κληροδότησε η πράξη τους – και γι’ αυτό σήμερα τους είμαστε ευγνώμονες. Ευγνώμονες για το ότι μπορούμε να γράφουμε αυτές τις γραμμές δίχως τον φόβο της λογοκρισίας, της φυλάκισης, των βασανισμών, της εξορίας, αλλά και της ενοχοποίησης των απόψεών μας. Και αυτό είναι πολύ, είναι το μέγιστο, είναι το παν.
Τέλος, αποτελεί ιστορική ειρωνεία το ότι οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου έδωσαν τη μάχη τους εναντίον ενός καθεστώτος που είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, είχε διαλύσει τα πολιτικά κόμματα και είχε εξορίσει, φυλακίσει και βασανίσει πολιτικούς και πολίτες με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, για να επαναλαμβάνονται αυτές οι μέθοδοι της δικτατορίας, με επετειακή συνέπεια, από δυναμικές μειοψηφίες που έχουν αναλάβει εργολαβικά, επαναστατικώ δικαίω και με την ανοχή – και στήριξη – κάποιων κομματικών μηχανισμών αναπαράγοντας τις τακτικές των συνταγματαρχών. Δηλαδή, να καταργούν τις ατομικές ελευθερίες όσων επιθυμούν να τιμήσουν τη μνήμη του Πολυτεχνείου αν δεν είναι αρεστοί στα αυτοσχέδια «επαναστατικά» συμβούλια, να απαγορεύουν σε πολιτικές παρατάξεις την κατάθεση στεφάνων, να κτυπούν, να καίνε, να καταστρέφουν και να συμπεριφέρονται βίαια και αυθαίρετα, σύμφωνα με το καταστατικό της διαταραγμένης τους συνείδησης.
Συνεπώς, δικαίως ο μέσος Έλληνας δημοκρατικός πολίτης, δηλαδή η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, μπορεί επιτέλους να απαιτήσει να αποδοθεί το Πολυτεχνείο στη Δημοκρατία, που ήταν το ένα και μοναδικό του μήνυμα!
Διαβάστε επίσης:
Παναγία των Παρισίων: Ήχησαν ξανά οι καμπάνες πέντε χρόνια μετά την καταστροφική φωτιά (photos)
Η στρατηγική του Χίτλερ απέναντι στην ΕΣΣΔ
