Υπάρχουν αρκετά πράγματα που μας έχουν κατά καιρούς πληγώσει γύρω από το Πολυτεχνείο. Είμαστε μερικές φορές επιρρεπείς στην υπερβολή, είμαστε μερικές φορές επιλήσμονες, ενθουσιαζόμαστε εύκολα και απογοητευόμαστε το ίδιο εύκολα.
Όμως ο χρόνος κυλάει σαν ποτάμι -φέτος κλείνουν 51 χρόνια από τότε- φέρνοντας κι εναποθέτοντας στην κοίτη του στρεβλώσεις, ανακρίβειες, στρογγυλέματα, και μια οργανωμένη επιχείρηση ιστορικής αναθεώρησης του Πολυτεχνείου. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που επιθυμούν να αναθεωρήσουν ή να
ανασκευάσουν αυτή την εξέγερση. Έτσι, 51 χρόνια αργότερα, το Πολυτεχνείο αντί να έχει βρει τη θέση του ως παράδειγμα πολιτικής και κοινωνικής αντίστασης, αντί να έχει συζητηθεί κι αναλυθεί με γενναιότητα και να έχει συνδεθεί με το κοινωνικό γίγνεσθαι της νεότερης Ελλάδας, μετατρέπεται σε
εθνική γιορτή, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Έτσι σε μεγάλο βαθμό, χάνει το νόημά του (από-νοηματοδοτείται).
Για παράδειγμα, ποια μπορεί να είναι η ανάγκη να περάσει το Πολυτεχνείο ως γιορτή στα παιδάκια του νηπιαγωγείου; Τί σημαίνει και τί εξυπηρετεί μια τέτοια ανόητη αναγωγή;
Εκτός από τις ανούσιες προσπάθειες εκλαΐκευσης και υπέρ-απλούστευσης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, υπάρχουν, όμως, και οι ορκισμένοι «αρνητές» του Πολυτεχνείου. Αυτοί που προσπαθούν με κάθε τρόπο να εκλογικεύσουν τη χούντα και να αποδομήσουν το «μύθο» του
Πολυτεχνείου, αφού γι’ αυτούς είναι ένας «μύθος» κατασκευασμένος από την αριστερά.
Το Πολυτεχνείο «ανήκει» σε όλους. Ήταν μια αυθόρμητη εξέγερση της φοιτητικής νεολαίας, αλλά στην πορεία ένωσαν τις φωνές τους και άλλα κομμάτια της νεολαίας όπως μαθητές και νέοι εργάτες. Στην πλειονότητά τους ήταν βέβαια αριστερών αντιλήψεων, αλλά πάνω απ’ όλα ένιωθαν και δήλωναν δημοκράτες σε μια εποχή που μια τέτοια δήλωση έθετε σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή τους.
(Τα κόμματα της αριστεράς δεν υπήρχαν όπως τα ξέρουμε σήμερα. Υπήρχαν κάποιοι παράνομοι μηχανισμοί τους και το κύριο κόμμα της αριστεράς, το ΚΚΕ είχε διχαστεί σε δύο κόμματα, στο ΚΚΕ εσωτερικού (για τα στελέχη που είχαν «εγκλωβιστεί» στην Ελλάδα), και στο ΚΚΕ εξωτερικού (για τα στελέχη που μετά τον εμφύλιο είχαν περάσει στη Ρωσία και σε άλλες χώρες της τότε Ανατολικής Ευρώπης). Οι κομματικοί μηχανισμοί γενικά δεν ήθελαν να συμμετέχουν σε καμία πολιτική δράση αν δεν την έλεγχαν πλήρως. Η αυθόρμητη εξέγερση των φοιτητών ξάφνιασε και ξεπέρασε την κομματική
γραφειοκρατία, κι έτσι, κάποιοι κομματικοί μηχανισμοί μακριά από την Ελλάδα ή ζώντας απομονωμένοι σε συνθήκες παρανομίας, αντέδρασαν φοβικά και καταδίκασαν την εξέγερση).
Οι Νεκροί
Ακούγεται ότι δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο. Το Πολυτεχνείο σαν αντιστασιακό γεγονός δεν ορίζεται χωροταξικά από τις οδούς Πατησίων, Στουρνάρη, Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα. Το Πολυτεχνείο (με τη βοήθεια του ραδιοφωνικού σταθμού που έφτιαξαν οι φοιτητές) διαπέρασε σαν ηλεκτρική εκκένωση την Αθήνα και όχι μόνο. Φοιτητές, μαθητές, εργάτες, υπάλληλοι, απλοί πολίτες όλων των ηλικιών δολοφονήθηκαν στα πεζοδρόμια της Πατησίων και των γύρω δρόμων, αλλά και στις γειτονιές της Αθήνας, χτυπημένοι από αστυνομικούς και στρατιωτικούς με καραμπίνες μακράς
σκόπευσης και με στρατιωτικά βλήματα. Πέρα από τους νεκρούς υπήρξαν εκατοντάδες σοβαροί τραυματίες, και είναι σίγουρο ότι υπήρξαν πολλοί που δεν τόλμησαν να πάνε στα νοσοκομεία γιατί εκεί καραδοκούσε η αστυνομία να τους συλλάβει.
Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι δεν υπήρξαν νεκροί μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου, και ότι η Αριστερά συγκέντρωσε όλους όσους έτυχε να πεθάνουν στην Αθήνα και στην Αττική εκείνες τις μέρες, και τους παρουσίασε εκ των υστέρων ως θύματα του Πολυτεχνείου.
Συμμετοχή του κόσμου
Υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι ο κόσμος δεν στήριξε τον αγώνα των λίγων εκατοντάδων φοιτητών, και ότι αντίθετα στη Μεταπολίτευση ο κόσμος που δεν αντιστάθηκε έσπευσε να «καπηλευτεί» το Πολυτεχνείο. Αντιθέτως ο κόσμος πλαισίωσε τον αγώνα των φοιτητών, σπεύδοντας να βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορούσε. Διότι ο αγώνας των φοιτητών ανύψωσε το ηθικό του ανάστημα. Γι’ αυτό και οι ελεύθεροι σκοπευτές στο κτίριο του ΟΤΕ και άλλων ψηλών κτιρίων απέναντι από το Πολυτεχνείο χτυπούσαν και σκότωναν αδιακρίτως αθώους πολίτες. Ήθελαν να
απομακρύνουν τον κόσμο που ανταποκρινόταν στο κάλεσμα των φοιτητών. Το ίδιο γινόταν και σε άλλα σημεία του κέντρου της Αθήνας και στις γειτονιές. Παντού δολοφονίες και τρομοκρατία.
Οι ακραίοι φοιτητές
Υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι για τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου φταίνε οι «ακραίοι του Πολυτεχνείου που δεν εκκένωσαν το χώρο και το τράβηξαν στα άκρα». Αυτοί εξανάγκασαν τη χούντα να κατεβάσει τα τανκς στους δρόμους της Αθήνας και το δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο να κηρύξει στρατιωτικό νόμο.
Μια αισχρή παραφιλολογία, ανάξια της αγνής και παθιασμένης εξέγερσης της φοιτητικής νεολαίας της Αθήνας. Μια αισχρή παραφιλολογία που φανερώνει την πνευματική ένδεια των καιρών μας.
Παρόλα αυτά, το Πολυτεχνείο παραμένει μια αυθόρμητη εξέγερση που με την αμεσότητά της φάνηκε πως γρήγορα θα δονούσε την ελληνική κοινωνία. Η εξέγερση ξεπέρασε κάθε κομματικό μηχανισμό, και για το λόγο αυτό το Πολυτεχνείο σηματοδοτεί την εμφάνιση μιας νέας αντί-συστημικής αριστεράς.
Το Πολυτεχνείο είναι μια εξέγερση της νεολαίας, πολυσυλλεκτική, που πέρασε το μήνυμά της και σε ευρύτερα κοινωνικά υποσύνολα. Αυτό φάνηκε και το επόμενο διάστημα -μετά την καταστολή της εξέγερσης- όταν οι κυνηγημένοι φοιτητές και άλλοι δημοκράτες αγωνιστές ζώντας σε συνθήκες
μαύρης παρανομίας βοηθήθηκαν και φιλοξενήθηκαν πολλές φορές από ανθρώπους δημοκράτες κεντρώους, ακόμη και δεξιούς, όταν οι αριστεροί ήταν όλοι στοχοποιημένοι. Τέλος, το Πολυτεχνείο και η εξεγερμένη νεολαία του διέσωσαν την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού, μαχόμενοι και
πέφτοντας νεκροί για τη δημοκρατία, στην Αθήνα, στην πόλη που τη γέννησε.
Διαβάστε επίσης:
Χακάν Φιντάν για το Αιγαίο: «Να το μετατρέψουμε σε έναν παράδεισο και για τις δύο χώρες»
Κασσελάκης: «Πρέπει να βγει κάποιος μπροστά να “φάει ξύλο” μπας και αλλάξει κάτι στη χώρα» (Video)
