Ο «καλύτερος σταθμός μετρό του κόσμου» – η διατύπωση υποδηλώνει συνειρμικά ότι και αυτός που τον εγκαινίασε είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός του κόσμου – έβαλε νερά με την πρώτη βροχή. Αλλά για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ήταν απλώς το ντεκόρ μιας ακόμη αγιογραφικής συνέντευξης. Για να επιχειρήσει ανακοπή της αποδοκιμασίας του από την κοινωνία, που φέρεται να παραδέχθηκε και ο ίδιος στην τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού Συμβουλίου.

Αυτό που κυριαρχούσε, πάλι, στις απαντήσεις του ήταν η επιτηδειότητα να βγάζει την πραγματικότητα από το κάδρο και να παρουσιάζει τον ευατό του με την υστεροβουλία ενός «story teller», που γνωρίζει ότι δεν τον πιστεύουν και επιδιώκει να παραπλανήσει παίζοντας… αριθμητική με τις λέξεις: Άλλες αφαιρεί και άλλες προσθέτει, αλλοιώνοντας τις έννοιες. Εν προκειμένω στην εξωτερική και στην εσωτερική πολιτική του. Για παράδειγμα, στα ελληνοτουρκικά, όπως στην προηγουμένη συνέντευξη, έβαλε το «ως» πριν από τα 12 μίλια για τα ελληνικά χωρικά ύδατα στο Αιγαίο – τώρα στη «μια διαφορά» με την Τουρκία παρέλειψε το «και μόνη» και μιλώντας για την υφαλοκρηπίδα, ξέχασε τη διατύπωση «των νησιών». Οι διπλωμάτες έχουν επισημάνει τη διαφορά.

Μιλάει με προσποιητή αθωότητα για τον σχεδόν Ι.Χ. «διάλογο» με τον Ερντογαν, π.χ., ισχυριζόμενος ότι «δεν είναι καινούργιο να βάζει η Τουρκία και πολλά άλλα θέματα στο τραπέζι των συζητήσεων». Καινούργιο, όμως, είναι να επιμένουν οι Τούρκοι αξιωματούχοι ότι ήδη συζητούνται, υποδηλώνοντας ότι αυτό ακριβως επιδιώκουν: Να υπάρχουν στο τραπέζι. Και ενώ λέει ότι η Ελλάδα «δεν πρόκειται ποτέ να δεχθεί να τα συζητήσει», οι συνομιλητές του τον ξεμπροστιάζουν ότι ο ιδιος τα… συζητάει.

Λέει ότι «δεν άλλαξε κάτι» στη τουρκική «αμφισβήτηση της δυνατότητας της Ελλάδας να εξοπλίσει τα νησιά της», ενώ αλλαξε: Ο εξοπλισμός αποδυναμώνεται χάριν της… Ουκρανίας. Και καταφεύγει στο γνωστό «είμαι εγω τέτοιο άνθρωπος;», καταγγέλλοντας ότι «είναι πάρα πολύ ενοχλητικό και προσβλητικό να αμφισβητείται ο πατριωτισμός μου». Μόνο που ουδείς έχει αμφισβητήσει τον πατριωτισμό του. Απλώς ο όρος έχει πολλές αναγνώσεις. Για παράδειγμα, η ιδέα για «συνεκμετάλλευση» στο Αιγαίο ως πατριωτισμός προβάλλεται. Και πάντως δεν κατηγορείται – από τους προκάτοχους του στη ΝΔ – ως κακός πατριώτης, αλλά ως κακός πολιτικός, με λανθασμένη πολιτική που δεν θα ωφελήσει τη χώρα.

Στο εσωτερικό μέτωπο προβάλλοντας ότι δεν υπάρχουν «έξυπνοι» και «κορόιδα», κοροϊδεύει τα κορόιδα, μιλώντας για «μείωση 72 φορών και στηριξη στο διαθέσιμο εισόδημα», παρότι ο ιδιος, για πρώτη φορα, παραδέχθηκε ότι «οι αυξήσεις των μισθών και οι μειώσεις των φόρων αλληλοεξουδετερώθηκαν από την ακρίβεια». Ισχυρίζεται ότι η «διαπραγματευτική δύναμη των εργαζόμενων αναγκάζει τις επιχειρήσεις να πληρώνουν περισσότερο», όταν ο ίδιος έχει απαγορεύσει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Ταυτόχρονα, συνεχίζει να ευνοεί του «έξυπνους» – και ημέτερους συνήθως – των οποίων τα υπερκέρδη εκτοξεύονται κατ’ έτος. Και στο ενδεχόμενο να τα φορολογήσει, προβάλει το …σόφισμα ότι θα ήταν «δώρο άδωρο» γιατί «δεν μπορούμε να τα δαπανήσουμε τα έσοδα από τη φορολόγηση»! Άπαιχτο;

Τα νέα δεδομένα στη Ν.Δ.

Αν είχε κάτι καινούργιο αυτή η συνέντευξη είναι ότι, επιτέλους, απάντησε σε σχετικό ερώτημα, λέγοντάς: «Θα δώσω τη μάχη των εκλογών, επικεφαλής της Ν.Δ., το 2027. Αν το εννοεί, διαμορφώνει νέα – και μάλλον αρνητικά – πολιτικά δεδομένα στο κόμμα του:

• Ακυρώνεται το ενδεχόμενο διεκδίκησης τρίτης τετραετίας από Ν.Δ. με άλλον – και άφθαρτο – επικεφαλής στις εκλογές, αφού όλοι γνωρίζουν με τον Μητσοτάκη δεν μπορεί να κερδίσει.
• Τα βλέμματα στρέφονται στον πολιτικό που ο Μητσοτάκης απέτυχε να στρέψει προς την Προεδρία της Δημοκρατίας – για την οποία τώρα λέει ότι θα προτείνει πρόσωπο «με τη δυνατότητα να πάρει όσες το δυνατόν περισσότερες ψήφους»- και του κόβει τον δρόμο για την πρωθυπουργία: Τον Νίκο Δένδια.

Στα 65 του, ο σημερινός υπουργός Άμυνας έχει με το μέρος του την εσωκομματική, αλλά και τη γενικότερη, συγκυρία να οδηγήσει το κόμμα του σε νέα εκλογική νίκη. Αν η Ν.Δ. παει με τον Μητσοτάκη στις εκλογές, το ενδεχόμενο να διεκδικήσει ο Δένδιας την πρωθυπουργία, μετακινείται στο …2031 – ή αργότερα – και πρακτικά χάνεται.

Σε κανένα κόμμα εξουσίας δεν υποθηκεύεται η κυβερνητική προοπτική στην άγονη φιλοδοξία ενός πρωθυπουργού, που δεν μπορεί πλέον να τη διασφαλίσει. Ωστόσο, ο Μητσοτάκης – που με τη νέα υποψηφιότητά του δεν επιδιώκει νέα εκλογική νίκη αλλά πλήρη Μητσοτακοποίηση της Ν.Δ. – έριξε το γάντι στον μοναδικό δελφίνο του.

Το ερώτημα είναι αν ο Δένδιας θα το σηκώσει.