Ο «σκληρός» Ιούλιος του 2015 δεν φωτίσθηκε ποτέ στην εγχώρια δημόσια σκηνή με τα φώτα της αλήθειας. Όσοι την έλεγαν ήταν φωνές βοώντων, σε «τοπίο στην ομίχλη», που διαμόρφωναν ΜΜΕ, κόμματα της αντιπολίτευσης και παράγοντες της οικονομικής ολιγαρχίας που είχαν τον έλεγχο και των δυο.

Έπρεπε να έλθει η αυτοβιογραφικό βιβλίο της Άνγκελα Μέρκελ για να περιγραφεί έγκυρα ότι αφορά την Ελλάδα – απ’ όσα πραγματικά συνέβησαν εκείνον τον Ιούλιο στο κοινοτικό κέντρο.

Οι διαστρεβλωτές τους μέχρι σήμερα, έβγαλαν στα κεραμίδια τους καλυτέρους κεκράκτες τους για να αποδοκιμάσουν την… Καγκελάριο σε όσα λέει για τον τότε Πρωθυπουργό!  Προφανώς όχι γιατί έχει άδικο, αλλά γιατί τα λέει. Μια χαρά τους είχε βολέψει ο «αντιευρωπαίος Τσίπρας» – και συνεχίζει να τους βολεύει.

Εκείνο το ταραγμένο θέρος, η επικαιρότητα εστίαζε στο ενδεχόμενο Grexit. Παρ’ ότι δεν ήταν με κανένα τρόπο στις προθέσεις της κυβέρνησης Τσίπρα. Έστω και αν υπήρχε στις γραμμές της μια ομάδα που την καλόβλεπε – την έξοδο – ήταν απλώς μια από τις αντινομίες του ενδοκυβερνητικού μάνατζμεντ Τσίπρα:

-Ο Λαφαζάνης και η κομπανία του ήθελαν επιστροφή στη δραχμή, αλλά παρέμειναν στην κυβέρνηση. Όπως και ο Βαρουφάκης, που νόμιζε ότι ξαναγράφει την ευρωπαϊκή ιστορία, πουλώντας τρέλα. Αργότερα, ο Καμμένος δεν ήθελε την συμφωνία των Πρεσπών, που «δούλευαν» ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών, αλλά παρέμεινε υπουργός Άμυνας.

Σε όλες τις περιπτώσεις, ο κοινοβουλευτικός κανόνας «υπουργός που διαφωνεί με την κυβερνητική πολιτική, παραιτείται, ή αποπέμπεται», δεν εφαρμόσθηκε από τον – δις – φορέα της λαϊκής εντολής. Του αρκούσε ότι τελικά περνούσε το δικό του.

Αντινομίες περιείχε και η ρητορική της αντιπόλιτευσης περί  της – υποτιθέμενης – «εξόδου» από την Ευρωζώνη – σαν να ήθελε να δημιουργήσει όρους αυτό εκπληρούμενη προφητείας.  

Στην πραγματικότητα ο θρυλικός Βόλφρανγκ Σόιμπλε – εκπροσωπώντας έναν κύκλο χωρών του Ευρωπαϊκού βορρά – δεν πρότεινε την έξοδο στην κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά στην κυβέρνηση… Παπανδρέου. Για να την απορρίψει μαζί με τα προσφερόμενα ανταλλάγματα, ο Βενιζέλος, στο υπόγειό ενός ξενοδοχείου που έπαιρναν πρωϊνό…

Επίσης μπινελίκια από τον Σαρκοζί και αυστηρή αποδοκιμασία από τη Μέρκελ για την ιδέα της προσφυγής σε Δημοψήφισμα δεν εισέπραξε ο Τσίπρας στις Βρυξέλλες, αλλά Γ. Παπανδρέου στις Κάννες – άσχετα αν δεν ήταν καν σε θέση να το διοργανώσει.

Όλα αυτά η ελληνική πολιτική τάξη, υποταγμένη στο παρά-κοινοτικό ιερατείο της εποχής και η ελληνική δημοσιογραφία, υποταγμένη σε αυτή την τάξη, δεν τα παρουσίασαν ποτέ με στοιχειώδη επάρκεια και ειλικρίνεια. Αντίθετα στοιχήθηκαν σαν λόχοι πίσω από τη γελοία διατύπωση περί «κολοτούμπας» του Τσίπρα.

Το έριξε στην πιάτσα η αμερικάνικης έμπνευσης προπαγάνδα της ΝΔ – ειδικά από όταν πέρασε στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη, που ωφελήθηκε από το Δημοψήφισμα: η ήττα του Σαμαρά, του άνοιξε τον δρόμο για την ηγεσία…

Η μαρτυρία της Μέρκελ – αλλά και του Σόιμπλε, σε ένα επίσης αυτοβιογραφικό βιβλίο που κυκλοφορεί παράλληλα – βάζει τα πράγμα στης θέση τους. Τόσο για τη διαπραγμάτευση του Τσίπρα, όσο και για την πολιτική στόχευση του Δημοψηφίσματος – ως διαπραγματευτικό χαρτί του.

Παρακάμπτοντας την προχειρότητα των εσωτερικών επιθέσεων εναντίον του, η Γερμανίδα πρωταγωνίστρια επικυρώνει ότι ο τότε Πρωθυπουργός ήξερε τι επιδίωκε, σε κάθε φάση. Και πάντως αυτό δεν απέβη σε βάρος της χώρας του.

Το καταθέτει στο βιβλίο της, ως τελική σύνοψη των γεγονότων: «Η πλειονότητα των Ελλήνων απέρριψε το πρόγραμμα, ήθελε ωστόσο να παραμένει η χώρα στο Ευρώ και αυτό επέδειξε η επανεκλογή του Τσίπρα, στις νέες, πρόωρες, εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2015» (Σελ. 457).

Όπως έλεγε ο Σαρτρ: «Σκληρή αλήθεια, αλλά αλήθεια».