Πέτρος Ζούλιας: «Όταν γνώρισα τη Μαρινέλλα ήταν ένα τεράστιο πανεπιστήμιο για μένα»
Ο Πέτρος Ζούλιας μίλησε στο Στούντιο 4 για τον τρόπο που στήνει μια βιογραφική παράσταση. Από την οπτική του στη σκηνή για την προσέγγιση του χαρακτήρα μέχρι τη επαφή και τη συνεργασία με τους καλλιτέχνες επί σκηνής. Πρόσφατη δουλειά του ο μονόλογος της Νένας Μεντή «Μια ζωή, ο μονόλογος μιας μοδίστρας» στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης. Παράλληλα θυμάται στιγμές από τη συνεργασία του με τη Μαρινέλλα.
Ο γνωστός σκηνοθέτης παρά τις μεγάλες του επιτυχίες διατηρεί φοβίες: «Φοβάμαι πάρα πολύ την αποτυχία. Όχι μόνο την εισπρακτική αλλά και τη μοναξιά. Κάτι που εγώ σκέφτομαι δεν αφορά κανέναν και τελειώνει σε εμένα. Αυτό δεν θέλω να το πάθω. Θέλω κάπου να ακουμπάει αυτό που κάνει ακόμα κι αν είναι σε λίγους.
Ο χρόνος σου δίνει και σου παίρνει, είναι ένα θέμα. Υπάρχει ένας φόβος με τον χρόνο. Δεν είμαι στην πρώτη νιότη, βλέπω ότι ακόμη και βιολογικά δεν μπορώ να ανταποκριθώ το ίδιο. Κουράζομαι πιο εύκολα και η αλήθεια είναι ότι κάποια σου δίνει και κάποια σου παίρνει ο χρόνος.
Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι πολύ στην αρχή, ντρέπομαι, κομπλάρω, έχω θέματα. Αυτοί οι άνθρωποι κουβαλάνε ένα background. Όταν γνώρισα τη Μαρινέλλα ήταν για μένα και που συνεργάστηκα μετά μαζί της, ένα τεράστιο πανεπιστήμιο. Νομίζω ότι όλοι αυτοί που δεν είναι τυχαίο που είναι τόσο σημαντικοί.
Ας πούμε όπως ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ένας υπέροχος ηθοποιός, σπουδαίος… Ξέρεις, υπάρχουν κομμάτια που τα κρατάνε ανοιχτά και για αυτό είναι και σπουδαίοι.
Θυμάμαι κάνα δύο πράγματα με τη Μαρινέλλα που ήταν λίγο δύσκολο να την πείσω. Όταν της εξήγησα γιατί καταργείται κάτι, θυμάμαι δηλαδή όταν κάναμε τη Βέμπο, ήρθε η Μαρινέλλα με μια πολύ ωραία τουαλέτα που είχε κάνει η Εύα Νάθενα.
Της λέω «δεν μπορείς να πεις το Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά με αυτή την τουαλέτα». Και μου λέει «με τί θα το πω;». Το είπε τελικά με ένα αμπέχονο. Και μάλιστα με ένα αμπέχονο από το βεστιάριο και μου λέει «που βρωμάνε; Που είναι κουρέλια; Εγώ; Η Μαρινέλλα;».
Μετά όμως που λίγο το κουβεντιάσαμε και είπαμε ότι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο τραγούδι κι αν δεν το πεις ταπεινά και συγκινητικά, να μην το πούμε καθόλου γιατί θα μας κράξουν και θα έχουν δίκιο. Τότε μου είπε «θα βάλω το αμπέχονο». Θέλω να πω οι άνθρωποι αυτοί γιατί ακούνε όταν κάτι θέλεις να τους πεις και πείθονται.
Μια συνεργασία είναι μια συνάντηση που πρέπει να κάνεις μια γέφυρα. Το θέατρο είναι ζωντανή επικοινωνιακή τέχνη. Αν δεν επικοινωνούν οι άνθρωποι δεν έχει νόημα, δεν γίνεται τίποτα», είπε ο Πέτρος Ζούλιας στο Στούντιο 4.
