Υπό κανονικές συνθήκες στο ΠΑΣΟΚ, μόλις άνοιξε η κουβέντα για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα σήκωνε το χέρι: Βαγγέλης Βενιζέλος.

Στον πρώτο που δεν θα άρεσε, θα ήταν ο πρωθυπουργός. Με το όνομα του «Μπένυ» στο τραπέζι, ως επίσημη πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δύσκολα θα μπορούσε να προτάξει μια κομματική υποψηφιότητα. Θα ήταν άκομψο για την αποικία των Πασόκων στην κυβέρνησή του.

Ειδικά αν το τελευταίο διάστημα βολιδοσκοπούσε – ή μήπως καθησύχαζε; – τον Βενιζέλο, όπως αποδίδεται σε οργισμένες εξομολογήσεις του ιδίου.

Παρένθεση: Βεβαίως, αν είχε διαβάσει τη στήλη, της επομένης των Χριστουγέννων (κάντε κλικ εδώ) θα διαπίστωνε ότι και από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΝΔ κάποιοι έπαιζαν πόκερ στην πλάτη του πιο ευφυούς πολιτικού της εποχής. Κλείνει η παρένθεση.

Αφού ο Ανδρουλάκης δεν έσπευσε, προσέφερε μια – ακόμη – υπηρεσία στον Μητσοτάκη που ολοκλήρωσε τον σχεδιασμό του ανενόχλητος. Αλλά και πάλι από το ΠΑΣΟΚ κανείς δεν προσπάθησε μπαλώσει κάπως την κατάσταση: Aφού δεν προτείνεις Βενιζέλο, καλούμε και εμείς την αντιπολίτευση, πλην Ακροδεξιάς, να κατεβάσουμε κοινό υποψήφιο εναντίον σου.

Αυτή η συζήτηση, όμως, είναι απαγορευμένη στο ΠΑΣΟΚ. Ειδικά από τότε που η Διαμαντόπουλου ανέλαβε τον πολιτικό σχεδιασμό, δίκην προέδρου παρά τω προέδρω! Το βλέμμα προς τα αριστερά θεωρείται εκτροπή και η έννοια «Δημοκρατική Παράταξη» αρχίζει και τελειώνει στη Χαρ. Τρικούπη.

Το καλό για το ΠΑΣΟΚ ότι δεν συμφωνούν όλοι. Μετά την κατά πρόσωπο βολή του Γερουλάνου στον Ανδρουλάκη, «δεν γίνεται να κάνουνε αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση», και το διαρκές φλερτ του του Δούκα με τους Συριζαίους, ένας ακόμη πρώην υποψήφιος αρχηγός, έριξε τον προβολέα εκεί που αρνείται να δει η ηγεσία.

Ο Μιχάλης Κατρίνης είπε – στον ΣΚΑΪ – κάτι που φέρνει σύγκρυο στη Χαρ. Τρικούπη, και σίγουρα δεν αρέσει στη ΝΔ, έστω και αν προσπαθεί να το χρησιμοποιήσει για να αναθερμάνει τις μετεμφυλιακές θεωρίες περί… λαϊκού μετώπου: «Θέλουμε να σχηματίσουμε μια κυβέρνηση προοδευτικών δυνάμεων, αν και εφόσον έχουμε την πρώτη εντολή στις επόμενες εκλογές – και με τον ΣΥΡΙΖΑ και με τη Νέα Αριστερά».

Όταν κάποιος πήγε να του κάνει τον έξυπνο: «Άρα έχει δίκιο η κυβέρνηση που λέει ότι ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ και παίρνεις και ΣΥΡΙΖΑ μαζί», μίλησε ως πολιτικός χωρίς αστερίσκους: «Δεν κατάλαβα, η κυβέρνηση θα καθορίσει τους όρους συνεργασίας;».

 Ο Γερουλάνος συντάχθηκε μαζί του. Όψιμος στην πολιτική ο Ν. Παπανδρέου πέταξε την μπαρούφα: «Αν συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα πάμε στο 5%» είπε χαρακτηριστικά», «όταν συνεργαστήκατε με τη ΝΔ, πήγατε στο 4,68%», τον τάπωσε ο Κ. Ζαχαριάδης.

Θα πει κάποιος ότι αυτή την άποψη είχε διατυπώσει ο Κατρίνης και στην εκλογική καμπάνια του, για την ηγεσία και δεν είχε απήχηση. Ωστόσο. από τότε μεσολάβησε κάτι: Η στροφή Μητσοτάκη προς τα δεξιά, όπως αποτυπώθηκε με την επιλογή Τασούλα. Μόνο ζωντανό δεν κρατάει το σενάριο ότι υπολογίζει στο ΠΑΣΟΚ.

Όποιος περνάει από τα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ, μετά την πρόταση Γιαννίτση – που παραπέμπει στην οπισθοχώρηση του «εκσυγχρονισμού» και το στραπατσάρισμα Σημίτη το 2001 – θα ακούσει φασαρία για την αδεξιότητα στον χειρισμό του θέματος της προεδρίας. Όσο η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν δείχνει καθαρά με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει, το ακροατήριό του διχάζεται.

Η παρέμβαση Κατρίνη λειτουργεί σαν τροχιοδεικτική βολή, που αποτρέπει το ΠΑΣΟΚ να μείνει και σε αυτές τις εκλογές ανάδελφο, κυνηγώντας τη χίμαιρα της αυτοδυναμίας. Αν μη τι άλλο είναι σαφής: Να γυρίσει την πλάτη στη Δεξιά και να επιστρέψει στην ανδρεοπαπανδρεική σοφία: «ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις».

Έστω και αν «δημοκρατικές δυνάμεις» είναι πλέον η σπασμένη στάμνα του ΣΥΡΙΖΑ.