Με αφορμή την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, εμφανίσθηκαν στο προσκήνιο δύο γελοιότητες. Οι φίλοι του Τραμπ και οι εχθροί του Τραμπ.

Οι φίλοι (εν Ελλάδι) είναι μια σχετικά εύκολη υπόθεση. Διάφοροι θολωμένοι, από την αναδυομένη Αφροδίτη μέχρι τον Βελόπουλο, είδαν το φως το αληθινό, τις πλάκες του Μωϋσή και το Holy Grail, όλα μαζί και ταυτοχρόνως.

Κυκλοφορούν ως «τσιρλίντερς» του Πλανητάρχη, απλώς γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι ο Τραμπ και σοβαρότερος είναι από τα επίδοξα «μιμίδιά» του και με σοβαρότερα πράγματα έχει να ασχοληθεί.

Η δεύτερη γελοιότητα αφορά τους εχθρούς του Τραμπ. Όλα τα απομεινάρια της ξεπερασμένης Αριστεράς, από τον ΣΥΡΙΖΑ έως τη Νέα Αριστερά και τους συνοδοιπόρους, έπιασαν το γνωστό ρεπερτόριο. Ο Τραμπ είναι νεοφασίστας, ο Έλον Μασκ ναζιστής που χαιρετάει ναζιστικά και κάθε βράδυ διαβάζει το «Mein Kampf» του Αδόλφου.

Αφού λοιπόν τα σαίνια έκαναν τη διάγνωση, βρήκαν αμέσως και τη θεραπεία. Πάμε στα γρήγορα να στήσουμε ένα «αντιφασιστικό μέτωπο». Λάβαρα, σημαίες, «Δεν θα περάσει» ο «Αδόλφος χωρίς μουστάκι» και άλλα παρεμφερή από το ρεπερτόριο της δεκαετίας του ΄30.

Μια σύντομη παρένθεση. Περίπου οι ίδιοι φωτισμένοι Προφήτες της Αριστεράς, με τα ίδια πάνω κάτω εννοιολογικά εργαλεία, πριν από λίγα χρόνια είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Μητσοτάκης είναι ένας ακροδεξιός, μια εκδοχή του Όρμπαν και άλλες παρεμφερείς σαχλαμάρες.

Τυχαίο; Δεν νομίζω. Φαίνεται ότι η πνευματική ένδεια και η θεωρητική αναπηρία της ελληνικής Αριστεράς οδηγεί κατευθείαν σε στοιχειώδη αδυναμία ανάγνωσης της πραγματικότητας. Η οποία έχει την κακή συνήθεια να είναι πιο πολύπλοκη και πιο πολυμορφική απ’ ό,τι φαντάζονται διάφοροι απόμαχοι του Μεσοπολέμου.

Για να επιστρέψουμε στα σημερινά. Ισχυριζόμαστε ότι ο Τραμπ είναι ένας πολύ επικίνδυνος και απεχθής τύπος, αλλά ούτε φασίστας, ούτε δικτάτορας είναι.

Ποια είναι η επικινδυνότητά του; Ο Τραμπ είναι έτοιμος να αναθεωρήσει όλες τις έννοιες που συγκρότησαν τη Δύση μετά τον Μεγάλο Πόλεμο και την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Τις ισορροπίες, τις δομές, τις σταθερές, τις ιδέες και τις έννοιες του Δυτικού Κόσμου, όπως συγκροτήθηκε οριστικά μετά από τις δύο ιστορικές νίκες. Στον Πόλεμο, μετά το 1945 και μετά την «Πτώση του Τείχους» το 1989.

Η «τραμπική επανάσταση» επιτίθεται και επιθυμεί να ανατρέψει τη Δύση που ξέρουμε. Αυτό είναι και το κύριο πρόβλημα. Όχι ο φασισμός του Τραμπ, αλλά ο ριζοσπαστικός αναθεωρητισμός του.

Ο αναθεωρητισμός, σαν ιδεολογία, στρατηγική και πολιτική καθιστά το «φαινόμενο Τραμπ» άκρως επικίνδυνο. Για την Ευρώπη, τις κοινωνίες, τη Δημοκρατία και πολύ φοβάμαι στο τέλος, για την ίδια την Αμερική.

Ποια μπορεί να είναι η άμυνα απέναντι στον ιμπεριαλισμό του Τραμπ; Δυο πιθανά αναχώματα διακρίνονται προς το παρόν στον ορίζοντα.

Το ένα είναι η Ευρώπη, η οποία κρίνεται απαραίτητο να ξυπνήσει επιτέλους από τον μεγάλο ύπνο της. Γιατί αν δεν ξυπνήσει και τώρα, πολύ φοβάμαι ότι ο ύπνος θα αποδειχθεί ότι είναι θανάσιμο κώμα.

Το άλλο είναι η «βαθιά Αμερική», το σύμπλεγμα δηλαδή που αποτελεί το αόρατο σύστημα διακυβέρνησης της Αμερικής. Ένα σύστημα που μπορεί τώρα να συναρπάζεται από τους «τσαρλατανισμούς» του Πλανητάρχη, αλλά είναι βέβαιο ότι θα αντιδράσει κάποια στιγμή, όταν καταλάβει ότι διακυβεύονται τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ στον κόσμο.

Α, ξεχάσαμε το «αντιφασιστικό μέτωπο». Καλύτερα ανέκδοτα της επόμενη φορά.