Όταν μιλήσουμε για δημοσκοπήσεις, πρέπει να δεχθούμε τη γλώσσα και τη λογική τους; Κατά συνέχεια και τα ευρήματα τους και για την ακρίβεια τις ανακοινώσεις τους για τα ευρήματα τους;

Από χρόνια αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν καθαρές απαντήσεις. Το δημοσκοπικό προϊόν ανήκει στην κατηγορία του ανέλεγκτου. Καμιά δημοσιά αρχή δεν έχει ερευνήσει ποτέ τις μέθοδος συλλογής επεξεργασίας και κοινοποίησης των ευρημάτων τους.  

Ενίοτε από τα ΜΜΕ δεν λαμβάνονται καν υπόψη ούτε όπως τα ανακοινώνουν. Προτάσσεται η «εκτίμηση ψήφου» και διαφορές «αναγωγές».  Μόνο που αυτό δεν είναι ακριβώς δημοσκόπηση. Είναι  η …γνώμη του δημοσκόπου.

Και οι πέτρες όμως ξέρουν ότι η επιχειρηματική του επιβίωση στις περισσότερες περιπτώσεις εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό από το κράτος, ή έστω από επιχειρήσεις που συμπράττουν με το κράτος. Πιο απλά από την κυβέρνηση. Και αυτό το λαμβάνουν υπόψη τους οι δημοσκόποι. Η μήπως όχι;

Υστέρα από τα προκαταρκτικά, ας δούμε τι συμβαίνει εκεί, που η κοινωνία συναντά την πολιτική σκηνή- με βάση τα δημοκοπικά ευρήματα που πέρασαν από τη μιντιακή προβολή των τελευταίων ημερών.

Το βέβαιο είναι ο Μητσοτάκης παραμένει ο αγαπημένος των γκάλοπ και τα τελευταία χρόνια αυτό περιέχει και μια πλευρά αυτοεκπληρούμενης προφητείας. «Πες το και θα γίνει», που έλεγε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι.

Ούτως η άλλως όμως, και χωρίς γκάλοπ, δεν αμφισβητείται ότι είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού σε κάθε φάση του- από τότε που βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Για έναν συγκεκριμένο λόγο: εμφάνισε- και είχε- υπεροπλία έναντι των αντίπαλων του. Ευχέρεια χρηματοδότησης πολιτικών -και παραπολιτικών- δράσεων, συμφωνίες με ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ, και πλήρη επαγγελματισμό στην οργάνωση και τη λειτουργία του.

Οι δημοσκοπήσεις παρακολουθούσαν από την πρώτη στιγμή αυτό το «προνόμιο» και το έφταναν ως το παραβάν, παρά τις επιμέρους αποκλείσεις των «προβλέψεων» που ανέδυαν τα ευρήματά τους .

Ακόμη και εν όψει του 2023 που «αδικούσαν» τον Μητσοτάκη και «ευνοούσαν» τον Τσίπρα, αντί μετά τα πραγματικά αποτελέσματα να αναγνωρίσουν την αποτυχία, έγιναν μετά Χριστόν προφήτες: «το ξέραμε, αλλά δεν το λέγαμε». Έτσι το έκαναν χειρότερο.

Μετά τις Ευρωεκλογές «έσφιξαν» τα δημοσκοπικά γάλατα. Αλλά οι αρνητικές εσωκομματικές εξελίξεις για τον ΣΥΡΙΖΑ και οι θετικές για το ΠΑΣΟΚ διευκολύναν τις εταιρίες ερευνών να επιστρέψουν στην παλιά αυτοπεποίθηση . Σύμφωνα με τις νεες «πίτες» και «κολώνες» τους , ο Μητσοτάκης μένει ακλόνητο φαβορί για την πρώτή θέση, ή ακόμη και για νέα αυτοδυναμία.

Γιατί όχι; Κατά τους δημοσκόπους δεν τον απειλούν ούτε καν τα ευρήματά τους για τις άγριες διαθέσεις της κοινωνίας εναντίον της πολιτικής του.  Η επιχείρηση αποτυγχάνει, αλλά ο γιατρός διασώζεται

Έχει δημοκοπικά τραύματα, αλλά στο τέλος δεν αγγίζει -ως οριστικό πολιτικό κόστος- η ακρίβεια, η κακή πορεία της εξωτερικής πολιτικής, η υποβάθμιση της ζωής των ανθρώπων,  η επέκταση της φτώχειας, η αποδιάρθρωση στη δημόσια εκπαίδευση, υγεία και ασφάλεια, η διάλυση του «ψηφιοποιημένου» κράτους.

Δεν τον θίγει ως περισσότερο «πρωθυπουργήσιμο» η οικογενειοκρατία, η φαυλότητα, η αδιαφάνεια, η άρνηση λογοδοσίας, και η γενικευμένη ατιμωρησία : στη Νοβάρτις -και αναδρομικά στη Ζήμενς- στα Τέμπη, στην Πύλο, στις ποίκιλες παραβιάσεις του κράτους Δίκαιου.

Η διαμόρφωση της «κοινωνίας του ενός τρίτου» ολοκληρώνεται, αλλά δεν φτάνει στις δημοσκοπήσεις.  Η διογκουμένη λαϊκή δυσφορία, παρ’ ότι ανιχνεύεται στα γκάλοπ, δεν μετατοπίζεται σε  αρνητική ψήφο για τον πρωθυπουργού. Περισσότερο πλήττει τους…αντίπαλους του. Μαγική εικόνα…

Ίσως το πιο δραματικό παιχνίδι αφορά τη δημοσκοπική τύχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την επόμενη της επικράτησης Ανδρουλάκη, άρχισε η γιγάντωση του ιδίου και η διεύρυνση της εκλογικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ. Αλλά κάθε θαύμα τρεις μέρες

Πλέον το ξεφούσκωμα προκαλεί ακόμη και εσωκομματικές τριβές που διογκώνονται. Το ΠΑΣΟΚ με 12% στις τελευταίες εκλογές, φοράει πλέον τον «δοτό» μανδύα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά η γαλαντομία των γκάλοπ στέρεψε. Μένει στα χαμηλά, και όσες φορές ζητάει παρηγοριά στην αίσθηση ότι «μικραίνει η ψαλίδα», έρχεται η επόμενη δημοσκόπηση και τη μεγαλώνει, κρατώντας την πρωθυπουργησιμότητα του Ανδρουλάκη σε μονοψήφιό αριθμό.

Με τα τιμάρια του ΣΥΡΙΖΑ, η διανομή ιαματικών μεταξύ τους στο δημοκοπικό παιχνίδι, ασχολείται κανείς ιδιαίτερά. ‘Ηδη έχει χάσει τη μισή κοινοβουλευτική του  δύναμη,  βρίσκεται στο  60% της  ευρωψήφου και αγωνιά για την τύχη του Κασσελάκη, που, χωρίς  κοινοβουλευτική ομάδα στη Βουλή, χωρίς συνέδριο, κόμμα και πρόγραμμα, χωρίς αρχή μέση και τέλος, δημοκοπικά έχει παρουσία στην επομένη Βουλή.

Η δημοσκοπική κουρελού της ακροδεξιάς απλώνεται αναμεσά στον Βελόπουλο και τη Λατινοπούλου   όταν δεν κάνει το φαινόμενο του Βασίλη Λεβέντη να μοιάζει με  πολιτική όαση. Και το ΚΚΕ  τινάζει στον αέρα την Ιστορία που προέβλεψε με ακρίβεια το τέλος των κομμουνιστικών κομμάτων, μετά την σοβιετική κατάρρευση.

Οι δημοκόποι αναδεικνύουν ένα πολιτικο σύστημα που μοιάζει με τις μετεωρολογικές προβλέψεις: θα βρέξει αν δεν χιονίσει και θα έχουμε ήλιο αν δεν πλακώσουν σύννεφα.  Δεν είναι φρόνιμο να βάλει κανείς λεφτά του στις προβλέψει τους.

Αλλά μεταξύ μας: Ούτε στη συμπεριφορά της κοινωνίας που εικόνα τους είναι και τους μοιάζει. Το μόνο ερώτημα είναι αν δημοσκόποι θολώνουν τις διαθέσεις των πολιτών, ή οι πολίτες τις προβλέψεις των δημοσκόπων.