Δέκα χρόνια από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ – στις 25 Ιανουαρίου 2015 – και ήδη κάποια ΜΜΕ έχουν αναγορεύσει σε πρόσωπο της επετείου, όχι κάποιον Συριζαίο, αλλά τον Πάνο Καμμένο – ως εταίρο τους, στο σχηματισμό κυβέρνησης της «πρώτης φοράς Αριστερά».

Ποια Αριστερά όταν συνεργάζεται με κάποιον που έχει το πολιτικό βιογραφικό, τη συμπεριφορά, την ιδεολογία και την προσωπική υπο-κουλτούρα του συγκεκριμένου πρώην βουλευτή της ΝΔ; Που εσχάτως αυτοπλασάρεται ως… άνθρωπος του Τραμπ και της κυρίας που στέλνει στην πρεσβεία.

Πολιτικό τέκνο του Κώστα Μητσοτάκη, με θητεία «σκληρού» στην ΟΝΝΕΔ, πολιτικούς χουλιγκανισμούς, ένα πανάθλιο πόνημα για την τρομοκρατία που έδειχνε το ΠΑΣΟΚ ως φωλιά της 17Ν και άλλα εξ ίσου ευώδη…

Το 2015 βρέθηκε αρχηγός κόμματος με 13 βουλευτές – έχοντας διαγραφεί το 2012 από τη ΝΔ – ακολουθούμενος από… είκοσι βουλευτές, επειδή καταψήφισε την κυβέρνηση Παπαδήμου. Έμεινε στην Ιστορία ως κυβερνητικός εταίρος του Αλέξη Τσίπρα. Αντάλλαγμα, το υπουργείο Άμυνας με… καθεστώς αυτονομίας.

Καθώς το χούι δεν κόβεται, συνέχισε να είναι ο εαυτός του και ως υπουργός αριστερής κυβέρνησης. Παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, δικαστικές διενέξεις, ακραία συμπεριφορά στη Βουλή και στο υπουργείο του το μοναδικό σκάνδαλο των κυβερνήσεων Τσίπρα: την πώληση στρατιωτικού εξοπλισμού στη Σαουδική Αραβία.

Τα κρίσιμα ερωτήματα όμως δεν αφορούν τον Καμμένο – που δεν κρύβει ποτέ πώς αντιλαμβάνεται την πολιτική – αλλά τον Αλέξη Τσίπρα. Το ένα είναι: γιατί κατάφυγε στις ψήφους ενός ακραίου και ομοφοβικού δεξιού για να σχηματίσει κυβέρνηση;

Η απάντηση είναι πανεύκολη: του έλειπαν δυο ψήφοι για την αυτοδυναμία και δεν είχε άλλο δρόμο. Δεν μπορούσε να πάει σε νέες εκλογές, καθώς στις 28 Φεβρουάριου, σύμφωνα με τις διευθετήσεις που είχαν με την τρόικα οι προκάτοχοι του, η χώρα θα χρεοκοπούσε, αν έμενε χωρίς κυβέρνηση και νέα συμφωνία. Και δεν μπορούσε να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ της Φωφης, ή το Ποτάμι του Θεοδωράκη που είχαν ταχθεί υπέρ του μνημονίου

Έκανε την ανάγκη φιλοτιμία, αφού όπως όπως έλεγε ο Τρότσκι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, εφόσον υπάρχει κάτι που αγιάζει τον σκοπό». Τι πιο άγιο από την έξοδο τη χώρας από τη μνημονιακή επιτήρηση; Από αυτή την άποψη, χάριν του «εθνικού» πολιτικού στόχου, θυσίασε το μισό κύρος του – και ο ΣΥΡΙΖΑ εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους – σε μια ανίερη συμμαχία.

Ανέχθηκε τις παρεκτροπές του Καμμένου ως υπουργού του: απειλούσε να τον ρίξει αν το ζητούσε ο… Ιερώνυμος, τηλεφωνούσε σε… ανακριτές και έδινε οδηγίες κατά συγκεκριμένου επιχειρηματία, αρπαζόταν με άλλους υπουργούς, ή ασκούσε και… εξωτερική πολιτική.

Το δεύτερο ερώτημα για τον Τσίπρα είναι πιο κρίσιμο. Αφού στις 18 Αυγούστου 2018 η Ελλάδα βγήκε από το Μνημόνιο, γιατί την επόμενη δεν άσκησε το προνόμιο του ανασχηματισμού, αφήνοντας τον Καμένο εκτός του υπουργικού Συμβουλίου; Γιατί παρέμενε υπουργός κάποιος που διαφωνούσε με κεντρική επιλογή της κυβέρνησης, όπως ήταν το Μακεδονικό – ως τις 29 Ιανουαρίου 2019 που έφυγε μόνος του;

Με άλλα λογία: γιατί ο Τσίπρας δεν απαλλάχθηκε από τον Καμμένο όταν εξέλιπε ο λόγος της συνεργασίας;

Η δικαιολογία ότι θα έριχνε κυβέρνηση δεν ισχύει. Τον είχαν εγκαταλείψει σχεδόν όλοι ο βουλευτές του, αλλά και να το έκανε κερδισμένος θα έβγαινε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές που θα ακολουθούσαν. Αν μη τι άλλο θα ήταν η «κάθαρση» για το αμάρτημα της συγκυβέρνησης και θα επιδρούσε λυτρωτικά σε όσους ψηφοφόρους δεν το δικαιολόγησαν ποτέ – ώστε να επιστρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Απάντηση δεν δόθηκε ως σήμερα. Το στίγμα της σύμπραξης εξακολουθεί να βαραίνει τον πρώην Πρωθυπουργό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί υποψιάζονται ότι πίσω από την «αδελφοποίηση», που διατυμπάνιζε ο Καμμένος, υπήρξε κάποιο μυστικό που μένει ακόμη θαμμένο.

Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας και την υστεροφημία του Τσίπρα, ως ηγέτη της Δημοκρατικης παράταξης.