Καλεσμένος της Ναταλίας Γερμανού ήταν ο Γιώργος Κωνσταντίνου το Σάββατο 25/1 και εξομολογήθηκε την 65ετή πορεία του στο θέατρο, τον κινηματογράφο αλλά και την τηλεόραση. Μίλησε για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια και την αποδοχή και αγάπη που στερήθηκε από την οικογένεια, αλλά βρήκε από το κοινό του.

Ο αγαπημένος πρωταγωνιστής είπε αρχικά πως: «Ως παιδί δεν πήρα καθόλου αγάπη. Μόνο από την μητέρα μου, η οποία με λάτρευε. Γενικά τον καιρό εκείνο, μετά την κατοχή ειδικά, όλα τα παιδιά δεν ξέραμε τι να κάνουμε, δεν υπήρχε μέλλον. Δεν υπήρχε μέλλον ούτε για τη χώρα. Κάθε άλλο παρά αγάπη υπήρχε. Υπήρχε αντιζηλία, ζήλια, κόμπλέξ. Όλα αυτά που δημιουργήθηκαν μέσα από τη στέρηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα, πραγματικά είναι συγκινητικό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε.

Πρέπει κάποιος να καθίσει στο φουαγέ του θεάτρου την ώρα που βγαίνουμε. Έρχονται κάποιοι άνθρωποι και κλαίνε, κάνουν κάτι πράγματα απίστευτα, τα οποία μου γεμίζουν την ψυχή. Στη Θεσσαλονίκη, έρχονται και μου μιλούν στους δρόμους. Αυτή η αγάπη δεν έχει κερδηθεί ούτε από εγωιστική ανωτερότητα του καλλιτέχνη και τα καβαλημένα καλάμια.

Έχει γεννηθεί από μια απλότητα, από αυτό που ένιωθα. Είναι αυτό που λένε πως όπως παίζω στο θέατρο, και με 50 πυρετό, έτσι νιώθω και απέναντι στους ανθρώπους. Δεν προσπαθώ να προβάλω περισσότερο το «Κοιτάξτε τι έκανε και είστε όλοι εσείς υποχρεωμένοι». Προς Θεού, τίποτα από όλα αυτά. Αυτό το πράγμα, που ξέρω ότι το κάνουν μέσα από την ψυχή τους και αυτοί, ταιριάζει με τη δική μου.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος που είχα από αυτό το λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Δουλεύω 65 χρόνια και πραγματικά το είδα σαν λειτούργημα. Πιστέψτε με δεν μπόρεσα ποτέ μου, σε όλα αυτά τα χρόνια, να υποκριθώ. Δεν ήμουν υποκριτής πάνω στη σκηνή. Ζούσα αυτό που έκανα και το ζω. Και τώρα, μου δόθηκε η ευκαιρία με το έργο «Κάθε Πέμπτη κε Γκρην» και έβγαλα τα απωθημένα της ψυχής μου», πρόσθεσε συγκινημένος ο Γιώργος Κωνσταντίνου.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο «Καλύτερα δε γίνεται»: