Ο σημερινός τίτλος από το ομώνυμο έργο του Μπ. Μπρεχτ παραπέμπει ευθέως σε κάθε μάνα, πουκάνει τα πάντα θρηνώντας για τα παιδιά της, σε καιρό πολέμου. Η μπρεχτική αντιηρωίδα Άννα Φίρλινγκ, όμως, δεν έχει πολλά κοινά σημεία π.χ. με τη Μαρία Καρυστιανού. Αν είχε χάσει παιδί στα Τέμπη, θέλω να πω, θα δρούσε και θα αντιδρούσε διαφορετικά. Ο τίτλος μας παραπέμπει, ακόμη, ευθέως σε 57 Ελληνίδες Μάνες που δυο χρόνια τώρα υψώνουν Επιτάφιο θρήνο για τις αδικοχαμένες ψυχές.

Παραπέμπει, όμως, και στη μεγάλη Μάνα την Ελλάδα που το μεσημέρι της Κυριακής ορθώνεται σε ολάκερη τη χώρα και φωνάζει Δ Ι Κ Α Ι Ο Σ Υ Ν Η ! Κουράγιο Μάνα μου Ελλάς, σκέφτομαι εγώ… Θα σε αφήσουν να φωνάξεις, να θυμώσεις και να κλάψεις στις πλατείες όλης της χώρας και μετά θα σου γυρίσουν πάλι την πλάτη από την άλλη και θα ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον άνθρωπο, που έκανε ότι μπορούσε για να συγκαλύψει το έγκλημα. ΚΩΣΤΑ ΤΑΣΟΥΛΑ τον λένε και τ’ όνομά του βρίσκεται στις κατάρες των βαρυπενθούντων οικογενειών!

Μέρα είναι θα περάσει, λένε αναμεταξύ τους οι κυβερνώντες συναυτουργοί στη ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ της δολοφονίας 57 Ελλήνων. ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ τον λένε και έσπευσε να κρύψει τα πραγματικά αίτια θανάτου, προκειμένου να προφυλάξει ,Κύριος οίδε, ποια παρανομία και ποιον παράνομο, στο κύκλωμα νοθείας υγρών καυσίμων. Τ΄ όνομα του ακούγεται στις κατάρες 57 μανάδων!

Μέρα είναι θα περάσει διαμηνύει στους Σερραίους επιτελείς και ψηφοφόρους του, ΚΩΣΤΑΚΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ, τον λένε και είναι πολλαπλώς ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΣ, για το τραγικό ατύχημα. Τ’ όνομα του ακούγεται σε κατάρες απ’ άκρου σε άκρον στη χώρα.

Μέρα είναι θα περάσει κι από Δευτέρα θα γυρίσουν όλοι στον καναπέ και τις τηλεοράσεις της προπαγάνδας μας , τους ψιθυρίζουν σε μυστικές συσκέψεις οι χρυσοπληρωμένοι σύμβουλοι επικοινωνίας. Αμ δε! Δεν θα περάσει έτσι. Το λένε εκατομμύρια Έλληνες πια, φωνάζοντας όπως το νεκρό κοριτσάκι:ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ! ΜΕ ΠΟΝΑΤΕ!

Μας πονάτε, φωνάζουν με κάθε μέσο στους κυβερνώντεςοι πολίτες. Κι αυτή τη φορά δεν το κάνουν για το άδειο καλάθι της νοικοκυράς, την ανεργία, τις συντάξεις,τους πλειστηριασμούς, τη ρεμούλα των κάθε καρυδιάς λαμόγιων, τη διαλυμένη Παιδεία και Υγεία.Το κάνουν για ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, που ήταν παιδιά όλων μας και για το Άδικο. Κι αυτό κάνει την αντίδραση του λαού πιο δυνατή. Ίσως και γιατί δεν πρόλαβε να γλυτώσει τα παιδιά του… Γι’ αυτό επιμένει τώρα να τα υπερασπιστεί, όπως τον παροτρύνει το γνωστό τραγούδι: «Έχε το νου σου στο παιδί. Ψέματα λένε. Υπερασπίσου το παιδί. Γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.» (M.Θεοδωράκη-Λευτ. Παπαδόπουλου «Κάποτε θάρθουν να σου πουν»)

 Το κάνουν για το ανίερο θράσος, για τα εγκληματικά ψέματα των υπηρετών του Μητσοτακιστάν και για να πουν σε κάθε σπίτι, που θρηνεί νεκρό παιδί: ΜΑΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!

ΣΩΘΗΚΕ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ της λήθης και της αδιαφορίας από την ελληνική κοινωνία. Τελειώνει το έργο της ντροπής. Ένα ποτάμι λαϊκής οργής ξεχύνεται ολοένα πιο ορμητικό και απειλεί να πνίξει όσους εμποδίζουν την απονομή Δικαιοσύνης, όσους προστατεύουν τους υπαίτιους κι όσους σωπαίνουν και στην Κυβέρνηση και στην Αντιπολίτευση.

Το παλλαϊκό πένθος για τα νεκρά παιδιά, ως αντίδραση δείχνει να ακολουθεί τους στίχους του Νίκου Γκάτσου:

«Δεν έχω σπίτι πίσω για να `ρθώ
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.»
(Στ.Ξαρχάκου- Ν. Γκάτσου « Μάνα μου Ελλάς»)

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ έχει ήδη καταγραφεί στη συλλογική μνήμη, παρ’ όλες τις προσπάθειες των κυβερνώντων να το μετατρέψουν σε caso accidente, και σε… αγαστή συνεργασία με τη Δικαστική Εξουσία να το ρίξουν σε μια ατέρμονη δικαστική διαδικασία.Όσο αλλοτριωμένοι, εξαρτημένοι, τρομοκρατημένοι, παραδόπιστοι, όμως , κι αν είναι δικαστές σε κάθε βαθμίδα του νομικού μας συστήματος εγώ έχω βαθιά την πεποίθηση ότι «Έστιν Δίκης Οφθαλμός ος τα πάνθ ορά».

Ο ποιητής της αρχαιότητας, Μένανδρος, γνωστός και για τις θεατρικές κωμωδίες του, έδωσε τον καλύτερο ορισμό για τη Δικαιοσύνη,στον αντίποδα εκείνου που την απεικονίζει, τυφλή με τα μάτια δεμένα. Υπάρχει το μάτι της Δικαιοσύνης, που βλέπει τα πάντα . Άσχετα αν σε μετέπειτα χρόνους, μέσα από τη φράση τουαυτή, δόθηκε σχήμα σταοντολογικά επιχειρήματα για την ύπαρξη του Θεού. Προσωπικά προτιμώ τηφράση που μου έλεγε σε δύσκολες στιγμέςη συγχωρεμένη η μάνα μου: Το Άδικο δενευλογείται παιδί μου. Κι αυτό θα ήθελα να πω, με μια μεγάλη αγκαλιά, σε κάθε Μάνα που θρηνεί και αγωνίζεται για Δικαιοσύνη.

Φωτιές, καρδιές, παλιοσίδεραΚι ένας Θεός πάνω απ΄τ’ ‘Αδικο…Πόσο ευθύβολος ο στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου στο Βενιζινάδικο του Γκόραν Μπρέγκοβιτς. Βενζινάδικο έγραψαq Ας το πω τότε. Η τραγωδία των Τεμπών έχει ανθρώπινες και πολιτικές ευθύνες με ονοματεπώνυμο. Η συγκάλυψη της, όμως, έχει δύο ονόματα… Το ένα είναι του Κυριάκου Μητσοτάκη που κρύβει από το πρώτο 24ωρο μετά από εκείνη τη φρικτή νύχτα το δεύτερο! Κι αυτό είναι του ιδιοκτήτη του παράνομου φορτίου στην εμπορική αμαξοστοιχία που έκαψε τα παιδιά ζωντανά. Όταν αυτό αποκαλυφθεί, μαζί με την εταιρεία για τα βενζινάδικα της οποίας προοριζόταν το δολοφονικό φορτίο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα πέσει με πάταγο και είναι ευθύνη των επόμενων να φροντίσουν για την παραδειγματική τιμωρία αυτουργών, συνεργών και ηθικών αυτουργών. Εδώ που φθάσαμε μια παραίτηση δεν είναι αρκετή. Δει δη τιμωρίας και μάλιστα παραδειγματικής!

(Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Ευριπίδη «Εκάβη» ΘΟΚ 1988, σκηνοθεσία Γ. Χαραλάμπους)

Η μάνα Ελλάδα θρηνεί δύο χρόνια τώρα για τα θύματα μιας τραγωδίας ,που δεν είναι λάθος, αλλά έγκλημα!Απέναντι στην δολοφονική αβελτηρία της Πολιτικής, επιλέγωτον Πολιτισμό και τον Αρχαίο Λόγο, μη βρίσκοντας άλλες λέξεις για να ορίσω το μέγεθος του πόνου στα εκατοντάδες σπίτια, που κήδεψαν αθώα παιδιά.

Ο θρήνος της Εκάβης, στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, είναι το ελάχιστο κτέρισμα, που καταθέτω, με δάκρυα στα μάτια, για το Άδικο και μαζί, το Ανάθεμαμας για τους υπαίτιους.

 « Αχάριστοι όλοι εσείς που αποζητάτε

να σας τιμά ο λαός στις ρητορείες.

Ποτέ να μη σας γνώριζα, που διόλου

δε νοιάζεστε αν θα βλάψετε ..

ποιο χρέος τους ανάγκασε να σφάξουν

πάνω σε τάφο ανθρώπους, όταν πρέπει

βόδια να θυσιάζουν; …..

Αχ! αχ, παιδάκι μου, παιδί μου,

Ξεσπάω σε μοιρολόγια,…….

το ένα κακό πάνω στο άλλο κι ούτε θα ’ρθει

μια μέρα δίχως δάκρυα για μένα……..

Παιδί μου, γιε μου, μάνας δύσμοιρης,

με τι θάνατο πήγες, 

ποια μοίρα σ’ έριξε νεκρό, 

ποιος σε θανάτωσε;;;

Ανείπωτα έργα – πώς να τα ονομάσεις;– 

ανόσια κι απίστευτα κι αβάσταχτα.

Πού ’ναι το δίκιο που τους ξένους σκέπει;

Καταραμένε, πώς μπόρεσες

κι έτσι χωρίς να σπλαχνιστείς

με σιδερένιο ξίφος το κορμάκι

πελέκησες του δύσμοιρου παιδιού μου;»  

Κι αν πιστεύετε ότι το συναίσθημα δεν ταιριάζει, ίσως, σε κείμενο δημοσιογραφικό, τότε διαβάστε παρακάτω την ακριβόλογη και έντιμη πάντα τοποθέτηση ενός Δημοσιογράφου με Δ κεφαλαίο, που έχει διακριθεί για δεκαετίες στο σχετικό με το θέμα ρεπορτάζ.

Ο Αργύρης Δεμερτζής τον Μάρτιο του 2023 έβαλε το χέρι στα σημάδια των Καρφιών και με ηρεμία αποδόμησεέωλα πολιτικά επιχειρήματα, αλλά και τεκμηρίωσε την άθλια κατάσταση στον χώρο των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών μας. Έγραψε στο αξιόπιστο ecopress.gr :

«Οι υπεύθυνοι της διάλυσης του σιδηροδρόμου έχουν ονοματεπώνυμο στις κυβερνητικές και διοικητικές θέσεις ευθύνης των τουλάχιστον 10 τελευταίων ετών, του ΟΣΕ, στα εργολαβικά συμφέροντα που επέβαλαν τη διάλυση του τρένου και την καθυστέρηση των σιδηροδρομικών έργων υπέρ των αυτοκινητοδρόμων των ακριβών διοδίων, και στην κορυφή της ιταλικής εταιρίας, που κατ´ απαίτηση των μνημονίων των δανειστών πουλήθηκε και αυτή αγόρασε τον ελληνικό σιδηρόδρομο σε τιμές τζάμπο και τον συνέτριψε αργά, συστηματικά σαν ανεπιθύμητο παιδικό παιχνίδι, χωρίς καμία αρχή της ελληνικής πολιτείας να τη σταματήσει και να τη θέσει προ των ευθυνών της.

Ανείπωτη θλίψη! Ασύλληπτη τραγωδία! Πελώριες και διαχρονικές οι ευθύνες!! 

Οι αδικοχαμένοι νεκροί, οι τραυματίες που θα καταστραφεί η ζωή τους, όλοι οι επιβάτες που έζησαν την κόλαση πρέπει να δικαιωθούν.Η ελληνική κοινωνία δεν αξίζει αυτό που ζούμε…Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και μακάρι να κάνω λάθος ή να διαψευστώ – όμως το πιθανότερο και ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα είναι ότι:Μετά το εθνικό πένθος, τον αναμενόμενο χαρτοπόλεμο πολιτικής αλληλομετάθεσης και συμψηφισμού ευθυνών και αυτή η τραγωδία θα ξεχαστεί και απλώς θα προετοιμάζεται η επόμενη τραγωδία, με την ανοχή και συνενοχή όλων μας και με την ελπίδα να μην είμαστε ανάμεσα στους επόμενους νεκρούς και τραυματίες επιβάτες εμείς ή τα παιδιά μας….»

ΟΡΘΙΑ Η ΜΑΝΑ 57 ΝΕΚΡΩΝ ΣΕ ΕΠΙΤΑΦΙΟ ΘΡΗΝΟ«Αφκιαστο και αστόλιστο του Χάρου δεν σε δίνω. Στάσου με τ ανθόνερο την όψη σου να πλύνω. Το στερνό το χτένισμα, με τα χρυσά τα χτένια, πάρτε απ’ τη μανούλα σας μαλλάκια μεταξένια. Μήπως και του Χάροντα καθώς θα σε κοιτάξειτου φανείς αχάιδευτο και σε παραπετάξει.» ( Κωστή Παλαμά, «Τάφος» )

Αδικαίωτο του Χάρου δεν σε δίνω!!! Το φωνάζουμε Κυριακή μεσημέρι στις πλατείες όλοι, όπως το φώναξε με τον δικό της τρόπο η γιατρίνα από τη Σαλονίκη. Με μια Αξιοπρέπεια που συγκλονίζει.Στερήθηκε για πάντα το Σπλάχνο των σπλάχνων της, η Μάνα που έκανε όλη την Ελλάδα να δακρύσει, με τον Επιτάφιο Θρήνο της μέσα στη Βουλή. Και θα το κηδεύει το παιδί της θρηνώντας κάθε μέρα, μέχρι την αποκάλυψη , και την τιμωρία των ενόχων για το θάνατο του. «ΕΑΝ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΣΥΜΜΟΡΙΑ…» είπε τότε αυτή η Γυναίκα, που όρθια έκλαψε για 57 μάνες και για κάθε μάνα που αντί να την κηδέψει το παιδί της, το κήδεψε εκείνη…

«Καρδούλα της καρδιάς μου…Τώραδε με παρηγοράς και δε μου βγάζεις άχνακαι δε μαντεύεις τις πληγές, που τρώνε μου τα σπλάχνα.Πουλί μου εσύ, που μου ‘φερνες νεράκι στην παλάμηΠως δε θωρείς που δέρνουμαι και τρέμω σαν καλάμι;« Γ. ΡΙΤΣΟΥ, Επιτάφιος)

«Μάρθη σ αγαπώ. Δεν μπορώ να αναπνεύσω!Θα πεθάνουμε !Βοήθεια!»

Στις πλατείες όλης της Ελλάδας μιλούν οι Μανάδες των Τεμπών, με ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ και λογικά επιχειρήματα. Ζητούν το Δίκιο τους για το θάνατο τωνπαιδιών τους. Βαθιά μες την καρδιά τους, όμως, λένε το Μοιρολόι της Μάνας που έχασε κόρη.Το αφήνω εδώ, όπως το καταγράφει η λαϊκή μαςπαράδοση. Δεν αντέχεται, άλλωστε, τόσος πόνος….ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ ΜΑΝΝΑΣ ΕΙΣ ΚΟΡΗΝ«Κόρη μου, σε κλειδώσανε κάτω ‘ς την Αλησμόνη, που ‘ς τό μπα δίγουν τα κλειδιά, ‘ς το έβγα δεν τα δίγουν, και ‘ς το μπαινοξανάβγαρμα σφιχτά σε μανταλώνουν,που κόρη μάννας δε μιλεί, μηδέ ‘ς την κόρη η μάννα, μηδέ τα τέκνα ‘ς τους γονιούς, μηδέ οι γονιοί ‘ς τα τέκνα, κι’ ο βασιλές ακόμη κει με όλους μας ειν’ ίσια.Εκεί ‘ν’τα σπίτια σκοτεινά, οι τοίχοι ραχνιασμένοι, εκεί μεγάλοι και μικροί ειν’ . Τίνος να ειπώ το ντέρτι μου, το ντέρτι της καρδιάς μου; Να σας το ειπώ ψηλά βουνά; ψηλά είστε δεν τ’ ακούτε,ν α σας το ειπώ ψηλά δεντρά; φυσάει βοριάς, το παίρνει, να σας το ειπώ χαμόκλαρα; φυσάει νοτιά, το παίρνει. Εγείραν τα δεντρόφυλλα κι’ ακούμπησαν ‘ς το χιόνι σε μελετάει ταχείλι μου, μέσα η καρδιά μου λειώνει. Ποιος ήταν κείνος πόβανε φωτιά ‘ς το περιβόλι,κ’ εκάη η φράχτη τάμπελιοϋ κ’ εκάη το περιβόλι, κ’ εκάησαν τα δυο δεντρά, που ήσαν αδερφωμένα; ….Εσύ, παιδί μου, εκίνησες να πας ‘ς τον Κάτου κόσμοκι’ αφήνεις τη μαννοϋλα σου πικρή, χαροκαμένη. Παιδάκι μου, τον πόνο σου πού να τον απιθώσω; Που κι’ αν τον ρήξω τρίστρατα, τον παίρνουν οι διαβάταις, κι’ αν τον αφήσω ‘ς τα κλαριά, τον παίρνουν τα πουλάκια. Πού να βαλθούν τα δάκρυα μου για τον ξεχώρισμό σου; Αν πέσουνε ‘ς τη μαύρη γης, χορτάρι δε φυτρώνει, αν πέσουνε ‘ς τον ποταμό, ο ποταμός θα στύψη, αν πέσουνε ‘ς τη θάλασσα, πνίγονται τα καράβια,κι’ αν τα σφαλίσω ‘ς την καρδιά, γλήγορα σ’ ανταμώνω.»

Δεν αντέχεται τόσος πόνος και τόσο τέτοιο Άδικο. Το έγραψα και παραπάνω. Δεν έχουμε άλλο οξυγόνο για να αναπνεύσουμε μέσα σε τόσα βρώμικα ψέματα, εγκληματικές ενέργειες, γλοιώδεις υποκρισίες ,αήθεις συγκαλύψεις και αναίσχυντες κοροϊδίες! Ο λαός μας πάντα έβρισκε παρηγοριά στις παραδόσεις του για να θρηνεί. Φαίνεται πως ήρθε η ώρα να φωνάξει.Πριν να είναι αργά εσείς οι υπεύθυνοι και συγκαλύπτοντες το φονικό παραιτηθείτε!!! Κι εσείς κομματικά και μιντιακά αλαλάζοντα κύμβαλα σιγήστε!! Τώρα είναι η ώρα του γονιού που έχασε άδικα παιδί και του Λαού, που απαιτεί Δ Ι Κ Α Ι Ο Σ Υ Ν Η!