Αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν νησί, θα ήταν η Σαντορίνη: ταρακουνιέται για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Στην περίπτωσή της, η συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση αναζητά διέξοδο, αλλά με τους δικούς της νόμους – όπως όλα τα φυσικά φαινόμενα. Ποτέ δεν ξέρεις τι ακολουθεί…

Το καλύτερο είναι αυτό που εύχεται ο Άδωνις – και δεν είναι πλάκα, το είπε δημόσια από το συνηθισμένο στασίδι του: να αποδειχθεί ότι «πέθαναν από την έκρηξη οι 57 και όχι από τη σύγκρουση, γιατί έτσι θα βγει λάδι ο Καραμανλής και η κυβέρνηση για τη σύμβαση 717»! Συνεπώς, πάπαλα η «αποσταθεροποίηση».

Αυτό που ονομάζει έτσι ο υπουργός Υγείας – και προς το παρόν δεν το υιοθετεί ούτε ο Σκέρτσος – είναι απλώς κανονική δραστηριότητα στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία: οι κοινωνίες αντιδρούν οσάκις οι κυβερνήσεις αποδεικνύονται κατώτερες των προσδοκιών – και ενίοτε ζητούν πρόωρη διακοπή του βίου τους. τους.

Ο Μητσοτάκης έχει περισσότερο μυαλό από τους υπουργούς του και το βλέπει αλλιώς: μπόρα είναι θα περάσει. Οι Πρωθυπουργοί δεν φεύγουν με συλλαλητήρια. Παρ’ ότι το Σύνταγμα δίνει στη Βουλή την ευχέρεια να αντικαταστήσει μια κυβέρνηση και να συνεχίσει – η Βουλή – ως τη λήξη της θητείας της, εμπιστευόμενη άλλη κυβέρνηση και άλλον Πρωθυπουργό.

Επειδή ωστόσο ο εκάστοτε Πρωθυπουργός είναι φορέας της λαϊκής εντολής, η ανατροπή του χωρίς εκλογές, όσο και αν είναι συνταγματικά εφικτή και νόμιμη, πολιτικά πάσχει.

Στην πράξη, όσο η λαϊκή πίεση κορυφώνεται, ο Μητσοτάκης έχει στη φαρέτρα του τρεις χειρισμούς – για να απομακρύνει τον κίνδυνο να βρεθεί χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία – που δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει, όπως τον μεγαλύτερο σεισμό στη Σαντορίνη…

Πρώτος. Να προσφύγει σε ανασχηματισμό που θα ανανεώσει, εν μέρει, την κυβέρνησή του, ώστε να υπερβεί τις δυσχέρειες που σχετίζονται με πρόσωπα – αλλάζοντας ή όχι και την πολιτική του…

Χλωμό. Βρίσκεται στον έκτο χρόνο διακυβέρνησης, ο απολογισμός του είναι διάστικτος με επιβαρύνσεις και οι ταμιευτήρες, εντός και πέριξ της ΝΔ, έχουν στερέψει. Η εσωτερική τριχοτόμηση του κυβερνώντος σχήματος – αυτόχθονες Νεοδημοκράτες, προερχόμενοι απ’ το σημιτικό «εκσυγχρονισμό» και μετακινηθέντες από την ακροδεξιά του Καρατζαφέρη -διαμορφώνει ισορροπίες που δεν είναι εύκολο να διαταραχθούν.

Το πιθανότερο είναι να επαναληφθεί το προηγούμενο Σαμαρά του 2014, όταν η αλλαγή της ανθρωπογεωγραφίας του υπουργικού Συμβουλίου ουδόλως τον ωφέλησε. Όπως δεν ωφέλησε και τον Τσίπρα η τελευταία κυβέρνηση του.

Δεύτερος. Προσφυγή σε πρόωρες εκλογές για ανανέωση της εντολής. Δύσκολο να βρεθεί κάποιος που να πιστεύει ότι αυτό μπορεί να αποδώσει κάτι σαν ανάκαμψη – χωρίς να χάσει την πρώτη θέση. Αντίθετα ανοίγει ασκούς του Αίολου για τον ίδιο και μόνο ως αξιοπρεπής εγκατάλειψη της Πρωθυπουργίας μπορεί να τον ωφελεί… Καλυτέρα να φύγει σαν τον πατέρα του και τον Καραμανλή, παρά σαν τον Γ. Παπανδρέου.

Τρίτος. Να επιμείνει στην ολοκλήρωση της θητείας του, ρισκάροντας να βρεθεί αντιμέτωπος με ό,τι πιο ιερό έχουν οι βουλευτές κομμάτων σαν τη ΝΔ: τη διατήρηση της έδρας τους. Αν δεν την εγγυάται η προοπτική νέας νίκης, επιλέγουν τη διέξοδο που θα τους προσφερθεί. Όπως συνέβη με τον Σημίτη το 2003-‘04

Στη κατάσταση που έχει περιέλθει η κυβέρνηση – δημοσκοπικά και δια γυμνού οφθαλμού – το πιθανότερο είναι να δούμε κάποιον συνδυασμό των τριών χειρισμών. Με πραγματικό στόχο να κερδηθεί χρόνος. Δεν θα λυθεί το θέμα που ανοίγει η προφανής απόκλιση των συσχετισμών ανάμεσα στη Βουλή και την κοινωνία, όπως δείχνει η περιφέρουσα ατμόσφαιρα.

Ή όπως δείχνουν οι τάσεις στο εκλογικό σώμα, με γκάλοπ που λειτουργούν και ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία – αλλά σε βάρος του αυτή τη φορά.

Τελικά το ερώτημα είναι: τα μικρά ηφαίστεια που καπνίζουν, μέσα και έξω στη ΝΔ, θα εκτονωθούν προτού καταλήξουν σε κοινό κρατήρα;