Πιο ανιστόρητα δεν γίνεται. Ο Νίκος Παππάς – εν ενεργεία βουλευτής με καταδίκη από το Ειδικό Δικαστήριο στην πλάτη του, κάποτε Νο2 στον ΣΥΡΙΖΑ και τις κυβερνήσεις του και ένα από τα «βαρίδια» της εκλογικής συντριβής του 2023 – «τίμησε», καθυστερημένα, την 25η Ιανουάριου 2015, με άρθρο στην ψηφιακή «Αυγή».

Το χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης αρθρογραφίας ήταν ότι «ερμήνευσε» τις δυο εκλογικές νίκες του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ούτε μια αναφορά στον πρόεδρο του κόμματος και Πρωθυπουργό – που τις κέρδισε. «Ους έθρεψε το μάνα εκκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου».

Ακριβώς τη στιγμή που ο Παππάς μηρύκαζε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε στη βάση σχεδίου με το τρίπτυχο κινήματα – Ευρώπη – συμμαχίες» και «είχε μια καλή κυβέρνηση» – αγνώστου Πρωθυπουργού – ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μια ακόμη εμφάνιση, σε εκδήλωση που οργάνωσε το ομώνυμο Ινστιτούτο. Δηλαδή ο ίδιος.

Οι αναφορές σε «επιστροφή» του, ήταν υπερβολικές. Απλώς έκανε μια, ως συνήθως, τεκμηριωμένη ομιλία με βολές στο «δόξα Πατρί» του Μητσοτάκη, για τις παραβιάσεις του κράτους δίκαιου – στις υποθέσεις των Τεμπών, της Πύλου και των υποκλοπών.

Κατά τα λοιπά ήταν μια εκδήλωση με όχι και τόσο εμπροσθοβαρείς συμμετοχές. Μεταξύ τους και ο υπηρεσιακός Πρωθυπουργός του 2023, που είχε κηρύξει… μετά το ναυάγιο, τριήμερο πένθος στη χώρα – άλλοθι για να ακυρώσει ο Μητσοτάκης το κρίσιμο προεκλογικό debate με τον Τσίπρα.

Πέραν του διοργανωτή, τη δημοσιότητα απασχόλησαν μόνο το πεντάλεπτο του δημοσιογράφου, θύματος των «επισυνδέσεων» της ΕΥΠ, Θανάση Κουκάκη και η παρουσία του Βαγγέλη Πλακιά, εκ μέρους των οικογενειών που βυθίσθηκαν στο πένθος των Τεμπών.

Η εκδήλωση – σε συνδυασμό με την αποκάλυψη του ημέτερου Δ.Β. ότι ο πρώην πρωθυπουργός θα πάει στο Χάρβαρντ για σπουδές – έθεσε ένα ερώτημα: πώς ακριβώς σχεδιάζει το πολιτικό μέλλον του;

Με επιλεγμένες εμφανίσεις ως ομιλητής, φροντίζοντας και για την επιμόρφωση του; Ως σχολιαστής… δημοσκοπήσεων της συγκυρίας, που δείχνουν ότι «η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν εμπιστεύεται τους βασικούς θεσμούς της δημοκρατίας – την κυβέρνηση, τα κόμματα και το κοινοβούλιο»;

Η συμμετοχή του στην πολιτική σκηνή, σε περίοδο που όπως ορθά επισήμανε ο ίδιος, η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό, με «ξέσπασμα Δημοκρατίας», θα εξαντλείται σε καταγγελίες για τα αντιθεσμικά σκάνδαλα του Μητσοτάκη;

Σε προειδοποιήσεις ότι όσο τα κόμματα της «προοδευτικής αντιπολίτευσης» δεν δίνουν απαντήσεις, υπάρχει κίνδυνος «να γίνουν μέρος του προβλήματος και όσοι εκ των πραγμάτων οφείλουν να είναι μέρος της λύσης;

Καμία αντίρρηση, να εξελιχθεί σε χρήσιμο εισηγητή ιδεών και προτάσεων στο δημόσιο διάλογο, καταγγέλλοντας και την κυβέρνηση – μέχρι να πάρουν τη θέση της ο Φάμελλος με τον Πολάκη, που σήμερα κατέχουν το κόμμα του, εξ αδιαιρέτου.

Είναι καλός ομιλητής, έχει κυβερνητική εμπειρία – ακόμη και ως «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα – ελκυστική σκηνική παρουσία και το κάνουν και άλλοι ομόλογοί του. Στο εξωτερικό μάλιστα αμείβονται για τις διαλέξεις τους.

Το 2015 ο Τσίπρας ηγήθηκε – και πρακτικά επέβαλε με την προσωπική ακτινοβολία του – μια ιστορική πολιτική μεταβολή. Παρ’ ότι εκπροσωπούσε ένα κόμμα με πλήθος ιδεοληπτικών, οπισθοδρομικών και ακατάλληλων – ακόμη και σούργελων, ή αντιευρωπαίων. Και η αλήθεια είναι ότι ο κυβερνητικός απολογισμός του έχει θετικό πρόσημο.

Σήμερα έχει στάτους τέως Πρωθυπουργού, με προφίλ που δεν διαθέτει άλλος στην προοδευτική Παράταξη και είναι σαγηνευτικός ομιλητής. Αλλά δεν έχει καταστήσει σαφή τον πολιτικό προορισμό του. Θα συνεχίσει απλώς να οργανώνει «ημερίδες» και σεμινάρια;

Σε όσους πιστεύουν ότι είναι ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς» και χάρη στις εμφανίσεις του, «πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι», ας εξηγήσει τουλάχιστον ότι στις μέρες μας όποιος μαρμαρώνει, μένει μαρμαρωμένος για πάντα.

Ας ρωτήσουν και τον Παππά, που ορκίζεται ότι «η Αριστερά θα επιστρέψει και θα ξανακυβερνήσει» – αλλά χωρίς τον Τσίπρα. Δεν θυμάται καν το όνομά του.