Δεν είναι μόνο τα Τέμπη. Και σε άλλες περιπτώσεις το «σύστημα Μητσοτάκη» έστησε αφηγήματα, που είτε κάλυπταν τα ίχνη δραστηριοτήτων του, είτε αλλοίωναν δεδομένα που μπορούσαν να τον εκθέσουν. Από τη Siemens ως τις υποκλοπές και από τη Novartis ως τον Ζελένσκι.

Σε ό,τι περνούσε από τη Βουλή, ο Κώστας Τασούλας μετείχε -εξ οφίτσιο στο να καλυφθούν προκρούστειες πρακτικές που μετέβαλαν την εθνική αντιπροσωπεία σε πλυντήριο- αμαρτιών των ημετέρων. Η σε μηχανή καταδίωξης αντίπαλων: πολιτικών δημοσιογράφων, κλπ.

Για λόγους που υπερβαίνουν την απλουστευτική ερμηνεία «άνοιγμα στη λαϊκή δεξιά», ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να τον μετακινήσει στην προεδρία της Δημοκρατίας. Άλλοι λένε ότι είχε κλείσει ως «προέκταση» της κυβέρνησης στη Βουλή και άλλοι ότι θα του είναι πιο χρήσιμος ως αρχηγός του κράτους, εάν προχωρήσουν οι σχεδιασμοί για διευθέτηση «διαφορών» με την Τουρκία.

Αλλά στην πολιτική συμβαίνει αυτό που έλεγε για τους Συριζαίους ο Βαγγέλης Βενιζέλος: «όταν η μαϊμού ανεβαίνει στο δέντρο, φαίνονται τα οπίσθιά της». Στην περίπτωση Τασούλα, ενώ είναι ακόμη στο ανέβασμα φάνηκε η πολιτική του γύμνια.

Ο Πρωθυπουργός τον εμφάνισε ως σπουδαίο και αξιαγάπητο πολιτικό -που απλώς «παραμελούσε την επικοινωνία του»- με είχε ευρεία αποδοχή αφού τρεις φορές -στην ουσία είναι δυο- αναδείχθηκε πρόεδρος της Βουλής με μεγάλες πλειοψηφίες.

Μόνο που αυτή η εκλογή ήταν άλλης τάξης. Για την α στην προεδρία της Δημοκρατίας βαδίζει με εφόδιο μόνο τις ψήφους της ΝΔ, ενός από το μόρφωμα του Κασιδιάρη και ενός πρώην του Βελόπουλου. Ο Σαρτζετάκης το 1985 είχε τις ψήφους του ΚΚΕ πλην του ΠΑΣΟΚ. Σε ό,τι αφορά τον Καραμανλή το 1990 που βγήκε μόνο με τους Νεοδημοκράτες, ήταν ο Καραμανλής.

Η μονοκομματική εκλογή και η μειοψηφική αποδοχή του στην κοινή γνώμη διαμορφώνουν κακή αφετηρία για ανώτατο πολιτειακό παράγοντα.

Ο αρχηγός του κράτους πρέπει να ενώνει, να είναι φορέας λαϊκής ομοψυχίας και να εκπροσωπεί συνολικά το έθνος. Πώς ακριβώς θα το κάνει ο Τασούλας με τόση αρνητική ενέργεια που έχει συσσωρεύσει η υποψηφιότητά του;

Από πού θα αντλήσει κύρος, για να καταστεί ρυθμιστής του πολιτεύματος -και να βρει διεξόδους αν χρειαστεί- όπως συνέβη με τον Σαρτζετάκη το 1989, τον Παπούλια το 2012 και τον Παυλόπουλο το 2015;

Πώς θα εξασφαλίσει τον «έμπρακτο σεβασμό» που του πίστωσε ο Μητσοτάκης, αν ληφθεί υπόψη η θητεία του στα παλιά Ανάκτορα; Και από που προκύπτει η «γενική ομολογία» «έδειξε ενωτικό πνεύμα και οι συνθετικές αρετές»; Πώς διηύθυνε «με άψογο τρόπο τις εργασίες της Βουλής», όταν τον έχουν καταγγείλει και τα κόμματα που τον ψήφισαν;

Πώς θα «εμπνέει εμπιστοσύνη στην κοινωνία», με τα αρνητικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων; Και αν μιλάμε για «επιλογή ενότητας και προοπτικής για την Ελλάδα», οι ψηφοφορίες για την εκλογή του δεν το επικύρωσαν.

Ο πολιτικός από την Ήπειρο, κατάκτησε πολλά από όσα μπορεί να επιδιώξει ένας πολιτικός. Αλλά η μεταπήδησή του στο ρετιρέ του πολιτεύματος, δεν γίνεται με καλές προϋποθέσεις – ώστε να ασκήσει κατά το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος τα καθήκοντά του.

Προλαβαίνει να το πάρει αλλιώς. Για την ακρίβεια να ζητήσει από τον Πρωθυπουργό να αποσύρει την υποψηφιότητά του, εν όψει της εκλογής του στις 12 Φεβρουάριου. Για να μην γίνει πρόεδρος «από χέρι χαμένος».

Όχι γιατί το ζητάει αβασάνιστα ο ΣΥΡΙΖΑ – με τον τυφλό κομματισμό του. Αλλά ως γενναία προσωπική προστασίας του θεσμού και του ιδίου. Με «αγάπη το λέμε» – για να καταφύγουμε σε μια φράση του Βορίδη…