Με αφορμή όσα κάνει ο ασύδοτος καουμπόι της Ουάσιγκτον για την Ουκρανία και λέει για τον Ζελένσκι, ο ημέτερος Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε στο Bloomberg: «Προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει λύση για την Ουκρανία χωρίς την εμπλοκή των Ουκρανών και καμία διευθέτηση για την ασφάλεια της Ευρώπης χωρίς την εμπλοκή και των Ευρωπαίων».

Σωστό ακούγεται. Αλλά τι ακριβώς μπορούν να κάνουν; Τόσο οι Ουκρανοί, που βρίσκονται στα πεδία του πολέμου με την πλάτη στον τοίχο και με πρόεδρο κάποιον που δεν έχει και την καλύτερη φήμη στον πλανήτη;

Όση και οι Ευρωπαίοι. Με αδύναμες – ως διεφθαρμένες – πολιτικές ηγεσίες που δεν συγκλίνουν ούτε καν στα στοιχειώδη και χωρίς καμία εκχώρηση από τα κράτη – μέλη αρμοδιοτήτων άμυνας και εξωτερικής πολιτικής στο κοινοτικό κέντρο;

Με την επικεφαλής την Κομισιόν χωρίς κυρός και μια τάχα «υπουργό Εξωτερικών» που λέει ότι μισεί τον Πούτιν και λέει για τον Τραμπ ότι «δεν θέλουμε να τσακωθούμε με τους φίλους μας»; Η εκπρόσωπος χωρών – μελών που του ζητούν να τα έχει καλά με την Ευρώπη γιατί… «ελέγχει το βραβείο Νόμπελ».

Με αυτά τα δεδομένα, ας ελπίσουμε ότι η έννοια της πρωθυπουργικής παρέμβασης δεν υπέκρυπτε αντίληψη του τύπου «θα με βρει μπροστά του ο Τραμπ».

Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο καθένας μπορεί πλέον να αξιολογήσει πόσο χρήσιμες μπορεί να είναι για τη χώρα αυτές οι «ηρωικές» τοποθετήσεις – αν ληφθεί υπόψη μια «λεπτομέρεια»: για την Ελλάδα υπάρχει κάτι πιο ζωτικό από την προοπτική της Ουκρανίας και του – προκηρυγμένου από τους πρώην υποστηρικτές του – προέδρου της. Είναι η προοπτική των κυριαρχιών δικαιωμάτων της στο Αιγαίο.

Για να το διατυπώσουμε αλλιώς: τι θα συμβεί όταν ο Τραμπ πιάσει στο στόμα του τις ελληνοτουρκικές σχέσεις – ή τις «διαφορές», σύμφωνα με παλαιότερες διατυπώσεις του Πρωθυπουργού;

Υπάρχει άραγε σε κάποιο κυβερνητικό κέντρο εκτίμηση πότε θα συμβεί και τι ακριβώς θα ζητήσει ο τραμπουκίζων πλανητάρχης – άρα και πώς θα πρέπει να το χειριστεί η ελληνική διπλωματία και η κυβέρνηση;

Ο Κώστας Καραμανλής, προκάτοχος του Κυριάκου Μητσοτάκη, στην ηγεσία της ΝΔ και στη διακυβέρνηση της χώρας – παλιότερος στο κουρμπέτι και μάλλον πιο διαβασμένος στην εξωτερική πολιτική – όταν μιλάει για τα ελληνοτούρκικα τονίζει επίμονα το εξής:

-Η χώρα δέχεται πιέσεις «εταίρων και συμμάχων» για να «τα βρούμε με την Τουρκιά». Κάνει νιάου στα κεραμιδιά ποιους εννοεί.

Τι ακριβώς σημαίνει αυτό, προκύπτει από το αν δούμε κάποιες απόψεις που διατυπώνονται σήμερα στο ευρύτερο κυβερνητικό στρατόπεδο – ακόμη και θαμώνων του μεγάρου Μάξιμου. Πχ ότι «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη», ότι υπάρχουν θέματα προς διευθέτηση και πέραν της υφαλοκρηπίδας των νησιών και ότι δεν είναι και άσχημη ιδέα η «συνδιαχείριση» των πόρων του αρχιπελάγους με την Τουρκία.

Πάντα με σταθερό κοινό παρονομαστά, τα «ήρεμα νερά». Ιδέα που δεν είναι ακριβώς δημοφιλή προοπτική στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, εφόσον δεν υπηρετεί τις στρατηγικές επιδιώξεις της «γαλαξίας πατρίδας» του Ερντογάν.

Τα τελευταία χρόνια οι παροικούντες γνωρίζουν τι ακριβώς κινεί το ενδιαφέρον στην Ουάσιγκτον και στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ώστε να ζητούν το κλείσιμο της «ελληνοτουρκικής εκκρεμότητας». Με αμοιβαίες υποχωρήσεις», στα θέματα που προκαλούν εντάσεις στο Αιγαίο, την Κύπρο και τη Θράκη.

Το μυστικό βρίσκεται στην αξίωση των μεγάλων εταιριών πετρελαιοειδών, για «ηρεμία διαρκείας» – προκειμένου να εγκαταστήσουν τρυπάνια στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο – ώστε να κριθεί οριστικά το ζήτημα των υδρογονανθράκων της περιοχής.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η πρώτη που δείχνει διάθεση να βρει ελληνικό ενδιαφέρον σ’ αυτή τη συζήτηση και την κρατάει ανοιχτή. Με διαδοχικές συναντήσεις κορυφής – σε επίπεδο δυο ανδρών – και με δυο και πρακτικές κατευνασμού της Άγκυρας. Παρ’ ότι δεν κρύβει τον επεκτατισμό της σε βάρος της Ελλάδας και επιδιώκει «συμφωνία πακέτο» με την Αθήνα – συμπεριλαμβάνοντας μονομερείς αξιώσεις – σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων που μπορούν να εξελιχθούν σε βάρος κυριαρχίας…

Όσο και αν οι πολιτικοί παρατηρητές κρίνουν ότι «δεν θα υπάρξει ελληνική Βουλή θα επικυρώσει μια συμφωνία με ελληνικές υποχωρήσεις» κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη συνέχεια. Από τη στιγμή που η αμερικανική παρέμβαση θα υπερβεί τις διπλωματικές, οικονομικές και στρατιωτικές πιέσεις παρασκηνίου και θα εκδηλωθεί με τη μέθοδο Τραμπ.

Έτσι όπως έχει ήδη χρησιμοποιηθεί για την Ουκρανία, τη Γάζα, τη Γροιλανδία, τον Παναμά και τον Καναδά. Δηλαδή παίρνει ο ίδιος τις αποφάσεις και τις ανακοινώνει με απειλές συνέπειων για όσους δεν τις ασπάζονται ασμένως. Ακόμη και αν είναι ισχυροί, όπως οι Γερμανοί.

Μέχρι στιγμής η μονή αναφορά του από το γραφείο του στο Λευκό Οίκο είναι ο θαυμασμός του για τον Ερντογάν: «Είναι έξυπνος τύπος, είναι φίλος μου, τον σέβομαι και με σέβεται κι αυτός».

Οι έμπειροι παρατηρητές όμως διακρίνουν ότι μεταξύ τους έχει αρχίσει ήδη η «διπλωματία των προεδρικών γαμπρών» όπως σημείωσε εύστοχα με την αρθρογραφία του ο πεπειραμένος πρέσβης ε.τ. Ανδρέας Παπασταύρου. Ούτοι τις επιχειρηματικές διαπλοκές δυο ανθρώπων που έχουν νυμφευθεί τις θυγατέρες του πλανητάρχη και του Σουλτάνους, αντιστοίχως.

Αυτό προοιωνίζεται ότι, αργά ή γρήγορα, θα πιάσει στο στόμα του και το Αιγαίο και εστιάζοντας στα ελληνοτουρκικά, θα δώσει… εντολές. Με τις συνακόλουθες απειλές αν δεν γίνουν αποδέκτες από την Ελλάδα. Η Τουρκία μάλλον θα τις έχει ήδη προσυπογράψει, γιατί θα τη συμφέρουν. Αν δεν τις έχει υπαγορεύσει κιόλας.

Πώς θα το εκλάβει ο ελληνικός λαός είναι εύκολο να το προβλέψει κάποιος. Αλλά τι πρόκειται να κάνει σ’ αυτή την περίπτωση η ελληνική κυβέρνηση. Ήδη γίνεται όλο και πιο αδύναμη στο εσωτερικό και έχει μείνει χωρίς «άκρες» στον πυρήνα της νέας αμερικάνικης κυβέρνησης, καθώς είχε βάλει «όλα τα λεφτά» στην προηγουμένη.

Με παρελθόν του Μητσοτάκη ως «πρόθυμου» και «δεδομένου» συμμάχου θα είναι δύσκολο να αντισταθεί. Και έχοντας εγκαταλείψει από χρόνια τη συγκρότηση εσωτερικού μετώπου και αναδεικνύοντας αβασάνιστα ως «εκπρόσωπο του έθνους», πρόεδρο χωρίς εσωτερικό κύρος και χωρίς αίσθηση των γεωπολιτικών μεγεθών, ο ορίζοντας της υπερασπιστής των εθνικών συμφερόντων θολώνει δραματικά.

Ιδίως όταν ο Πρωθυπουργός παραδείχνει αιθεροβάμων λέγοντας για τον Τραμπ – που «έχει τον δικό του τρόπο να εκφράζεται»: -«Πιστεύω ότι κατ’ αρχήν πρέπει να συμφωνήσουμε σε ορισμένες θεμελιώδεις αρχές». Στον ίδιο τον Τραμπ, ή στον Βανς αναφέρεται όταν ισχυρίζεται ελαφρά τη καρδία ότι «αυτά που λέω «αντικατοπτρίζουν και την άποψη των Αμερικανών φίλων μας»;

Εάν εκτός από τον Ζελένσκι είχες ταυτιστεί και με τον Μπάιντεν, φίλους δεν βρίσκεις αυτή την περίοδο στην Αμερική, δίνοντας μόνο 600.000 δολάρια. Για να αγοράσεις τις υπηρεσίες ενός ψιλοάσχετου λομπίστα, που υπήρξε σύμβουλος των Δημοκρατικών και επιπλέον δουλεύει και με τους Αζέρους.

Με άλλα λόγια: ο Θεός να βάλει το χέρι του υπέρ της Ελλάδας στο Αιγαίο, προτού βάλει ο Τραμπ το δικό του…