«Έχουμε αλλάξει σαν άνθρωποι. Δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε. Νιώθουμε θυμό. Αδικία».

Με αυτά τα λόγια περιγράφει στο iEidiseis η Σταυρούλα Καρύδη το πως βιώνει το χαμό του παιδιού της, του Δημήτρη Μασσαλή. Ο Δημήτρης, μηχανολόγος μηχανικός και μηχανοδηγός της μοιραίας εμπορικής αμαξοστοιχίας, ήταν 29 χρονών όταν έχασε τη ζωή του το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023 στα Τέμπη.

Δύο χρόνια μετά κι ενόψει των συγκεντρώσεων που έχουν προγραμματιστεί την ερχόμενη Παρασκευή, η μητέρα του μιλάει για την αδιαφορία που εισέπραττε τους πρώτους μήνες του δυστυχήματος, το ευχάριστο σοκ από την προσέλευση του κόσμου στις τελευταίες συγκεντρώσεις, το μοιραίο βράδυ και την ανάγκη για δικαιοσύνη.

«Ο κόσμος δεν είχε συνειδητοποιήσει το μέγεθος του εγκλήματος»

Όπως περιέγραψε η Σταυρούλα Καρύδη στο iEidiseis, «για εμάς ο χρόνος έχει διαφορετική σημασία. Νομίζω ότι έγινε μόλις χθες το περιστατικό. Ακόμη δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ακριβώς τι συνέβη».

Η ερχόμενη επέτειος του δυστυχήματος, είναι για την ίδια, «εντελώς διαφορετική από την περσινή. Τότε, πήγαμε στα Τέμπη οι χαροκαμένοι γονείς και ορισμένοι άνθρωποι από την περιοχή. Από το καλοκαίρι του 2023 και μετά, δεν ακούγαμε πουθενά τη λέξη “Τέμπη”. Αναρωτιόμουν, “μόνο τους γονείς αφορούσε αυτό που έγινε;”».

Είναι ενδεικτικό, ότι όπως περιέγραψε η κ. Καρύδη, «τον Δεκέμβριο του 2023, παρευρέθηκα σε συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα από γονείς των θυμάτων. Δεν ήμασταν περισσότερα από 100 άτομα. Κοίταζα τα αυτοκίνητα να περνάνε αδιάφορα, τον κόσμο να κοιτάζει και να προχωράει. Κάποια στιγμή μας κόρναραν επειδή εμποδίζαμε τη συγκοινωνία. Εισέπραξα αυτή την αδιαφορία, την ψυχρή αντιμετώπιση, που με έκανε να αισθανθώ ακόμη χειρότερα».

Αιτία αυτού του φαινομένου, είναι όπως σχολίασε, το ότι «ο κόσμος δεν είχε συνειδητοποιήσει το μέγεθος του ατυχήματος ή μάλλον του εγκλήματος. Επειδή έγκλημα είναι, όσο και αν δεν τους αρέσει να το ακούνε».

«Νομίζαμε ότι ουρλιάζαμε και δεν μας άκουγε κανείς»

Πλέον όμως, η κατάσταση έχει αλλάξει: «Στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα πριν από ένα μήνα, συγκλονίστηκα όταν είδα τόσο κόσμο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μας βοηθάει ψυχολογικά. Πλέον, έχουμε την αίσθηση ότι μοιραζόμαστε λίγο τον πόνο μας, ότι περισσότερος κόσμος μας κατανοεί και μας υποστηρίζει. Κάποια στιγμή, νομίζαμε ότι ουρλιάζαμε και δεν μας άκουγε κανείς πέρα από τους συγγενείς και τους τοίχους του σπιτιού μας».

«Κατασπαταλήθηκαν τόσα εκατομμύρια για να θάψουμε ό,τι καλύτερο υπήρχε»

Η ίδια μάλιστα επεσήμανε πως «αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στους γονείς που σηκώθηκαν νωρίτερα από τα κρεβάτια του πόνου. Μπήκαν μπροστά και ξεσήκωσαν και τους υπόλοιπους γονείς. Και πλέον ο καθένας μας συνεισφέρει ότι μπορεί, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο αναφορικά με το τι συμβολίζει αυτό το μεγάλο έγκλημα: την κατάντια της κοινωνίας μας. Κατασπαταλήθηκαν τόσα εκατομμύρια, για να φτάσουμε να θάψουμε ότι καλύτερο υπήρχε: τα νιάτα, τους καλύτερους εργαζόμενους, την ελπίδα, την αισιοδοξία της Ελλάδας».

«Γιατί έγιναν τοξικολογικές μόνο σε εργαζόμενους;»

Σχετικά με το πως ήταν οι πρώτες ημέρες μετά το τραγικό βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, η κ. Καρύδη ανέφερε πως «στην αρχή δεν ξέραμε τι γινόταν. Για είκοσι ημέρες δεν ανοίγαμε την τηλεόραση. Δεν ξέραμε ούτε για μπαζώματα, ούτε για ξεμπαζώματα. Δεν τολμούσα να δω αυτές τις εικόνες, επειδή ήξερα ότι κάτω από αυτά τα συντρίμμια βρισκόταν το σώμα του παιδιού μου».

Η ίδια αναφέρθηκε επίσης στο ότι «με έκπληξη άκουσα γονείς να καταγγέλλουν ότι δεν έγιναν στα παιδιά τους τοξικολογικές εξετάσεις που θα αποδείκνυαν τα αίτια θανάτου. Και θυμήθηκα ότι δύο μήνες μετά τον χαμό του παιδιού μου, ο δικηγόρος με ενημέρωσε ότι βγήκαν οι τοξικολογικές του Δημήτρη και ήταν ολοκάθαρες αναφορικά με αλκοόλ και ναρκωτικά».

Μάλιστα, «πριν λίγες ημέρες πήγα σε ένα τρισάγιο που έγινε από συναδέλφους των παιδιών. Εκεί γνώρισα τον πατέρα ενός ελεγκτή εισιτηρίων που ήταν στη μοιραία αμαξοστοιχία και μου είπε ότι δέχθηκε κι αυτό παρόμοιο τηλεφώνημα. Γιατί έκαναν τοξικολογικές μόνο σε εργαζόμενους ακόμη και στον ελεγκτή των εισιτηρίων; Ήθελαν να τους μεταθέσουν τις ευθύνες; Τότε συνειδητοποίησα ότι η δικαιοσύνη δρα επιλεκτικά. Υπάρχει άλλη λογική εξήγηση;».

«Δεν θα έβγαινε κανείς»

Σχετικά με το τι έγινε το μοιραίο βράδυ, η κ. Καρύδη ανέφερε πως «ο πραγματογνώμονας Βασίλης Κοκοτσάκης μου είπε να χαρώ επειδή ο γιός μου αντέδρασε ηρωικά: όπως μου είπε, σύμφωνα με τις μετρήσεις του, αν το τρένο συνέχιζε χωρίς να είχε φρενάρει -όσο πρόλαβε ο γιός μου-, η μετωπική θα γινόταν στην είσοδο του τούνελ. Δεν θα έβγαινε κανείς».

Αναφορικά με το αν ο γιός της, ο Δημήτρης είχε αναφερθεί σε προβλήματα του σιδηροδρομικού δικτύου, η ίδια σχολίασε ότι «το παιδί μου δεν μου έλεγε τίποτα, πιθανόν για να μη με στεναχωρήσει. Αν ήξερα την κατάσταση, θα έβρισκα τρόπο και θα του το απαγόρευα να μπει σε τρένο. Και να σκεφτείτε ότι εγώ του πρότεινα να πάρει μέρος στην προκήρυξη. Αλλά ακόμη και σήμερα, οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν. Οι γονείς αναγκάζονται να βάλουν τα παιδιά τους μέσα στα τρένα».

«Με ωθεί η ανάγκη για δικαιοσύνη»

Σχολιάζοντας τις λεκτικές επιθέσεις που δέχονται συγγενείς των θυμάτων, η κ. Καρύδη επεσήμανε πως «νομίζω πως αυτό είναι το αποκορύφωμα της κατάντιας. Διάβαζα με αηδία ότι καταλογίστηκε στον Νίκο Πλακιά πως παίρνει περισσότερα χρήματα επειδή έχασε περισσότερα παιδιά. Δεν μπορεί να το χωνέψει το μυαλό μου. Μπορείτε να βρείτε κάποιον που ζηλεύει τη θέση μας, την προοπτική ότι κάποιοι θα λάβουν αποζημίωση ή σύνταξη;».

Σχετικά με το τι την παρακινεί αυτά τα δύο χρόνια, η κ. Καρύδη ανέφερε πως «με ωθεί η ανάγκη για δικαιοσύνη. Η ανάγκη να μάθουμε την αλήθεια. Ακόμη και εμείς, οι γονείς του παιδιού που οδηγούσε το εμπορικό τρένο. Δεν υπάρχουν γονείς εργαζομένων και γονείς θυμάτων. Υπάρχουν απλά γονείς. Νομίζετε ότι εγώ δεν θέλω να μάθω διακαώς αν έκαναν εν αγνοία του, τον γιό μου λαθρέμπορο; Αν χωρίς τη συναίνεσή του κουβαλούσε πράγματα εκ μέρους του προϊσταμένου του, δηλαδή της εταιρείας που τον προσέλαβε;».

«Δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε»

Το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023, όπως ανέφερε, «έκλεισαν τόσα σπίτια. Όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και πόσα ακόμα: των συγγενών, των φίλων, των συντρόφων τους. Εμένα το παιδί μου ετοίμαζε γάμο. Το κορίτσι ακόμη δεν μπορεί να συνέλθει. Καταστράφηκαν τόσοι νέοι άνθρωποι που είχαν συνδέσει τη ζωή και τα όνειρά τους με αυτά τα παιδιά. Πώς να το διαχειριστούμε; Πώς να το αντέξουμε; Πώς;».

Αυτό που η ίδια δεν μπορεί να συγχωρήσει είναι πως «δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε. Μας άλλαξαν σαν ανθρώπους. Εγώ ήμουν εκπαιδευτικός και τα έβλεπα όλα ωραία μέσα από τα μάτια των παιδιών του Δημοτικού. Ζούσα σε ένα παραμύθι. Έλεγα στα παιδιά να κάνουν τη δουλεία τους και θα επιβραβευθούν για τους κόπους τους. Έτσι μεγάλωσα και το παιδί μου. Ήταν ακέραιος χαρακτήρας, με ήθος, αρχές και αξίες. Ποια επιβράβευση έλαβε;».

«Η αλαζονεία της ατιμωρησίας μας έφερε εδώ»

Η ίδια πλέον νιώθει «θυμό. Αδικία. Πώς θα απαλλαγούμε από αυτό; Προσφέραμε τα πάντα, ήμασταν τίμιοι, δεν κάναμε κακό σε κανέναν κι όμως καταδικαστήκαμε. Δεν έχουμε ζωή από εδώ και πέρα. Κάποια στιγμή θα τελειώσει η δημοσιότητα, ο αγώνας, τα δικαστήρια και θα μείνουμε στο κουβούκλιο μόνοι μας. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Τίποτα δεν μαλακώνει».

Ενόψει των συγκεντρώσεων της ερχόμενης Παρασκευής, η κ. Καρύδη ανέφερε πως «πρέπει η κοινωνία να ενεργοποιηθεί για να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή. Δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Αν δεν τιμωρηθούν οι ένοχοι, μπορεί να επαναληφθεί. Αυτή η αλαζονεία της ατιμωρησίας μας έφερε εδώ. Το έγκλημα δούλευε πάρα πολλά χρόνια για να χτυπήσει την πόρτα μας. Θέλουμε όμως να γίνει κάτι για τους νέους, για το άλλο παιδί μας, τα εγγόνια και τα ανίψια μας».

«Πού να φανταστώ ότι τα τρένα τρακάρουν;»

Το τραγικό αυτό βράδυ, «με πήρε τηλέφωνο στις 10.30 το βράδυ από τον τελευταίο σταθμό για να με καληνυχτίσει. Τα ξημερώματα ο άλλος μου γιός ξύπνησε τον άντρα μου και του είπε ότι ο Δημήτρης είχε ατύχημα. Όταν κατάλαβα ότι το ατύχημα αφορούσε το τρένο και όχι το μηχανάκι που οδηγούσε, πήρα θάρρος. Πού να φανταστώ ότι τα τρένα τρακάρουν;».

Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα τα τρένα τρακάρουν. Τα ίδια τρένα, για τα οποία ο γιός της, ο Δημήτρης, «είχε τρέλα και λατρεία. Του έλεγαν οι συνάδελφοί του πως τον προσέλαβαν για να δουλεύει, δεν τα αγόρασε τα τρένα. Όμως όλα τα παιδιά στο τρένο που ακούω τις ιστορίες τους, ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο. Ένα περίεργο πράγμα αυτό το τρένο. Λες και μάζεψε ότι καλύτερο είχε η Ελλάδα για να τη συγκλονίσει».

The post Τέμπη: «Έγκλημα είναι, όσο κι αν δεν τους αρέσει να το ακούν» – Η μητέρα του μηχανοδηγού Δημήτρη Μασσαλή στο iEidiseis.gr appeared first on ieidiseis.gr.