Άλλο τα σεμινάρια πολιτικής και άλλο η πολιτική, άλλο η μαχητική αρθρογραφία και άλλο η μάχη. Τι από αυτά κάνει ο Αλέξης Τσίπρας;

Μετά τη διπλή συντριβή του 2023, εγκατέλειψε αυτοβούλως το γραφείο του στον έβδομο όροφο, με θέα την πλατεία Κουμουνδούρου, αλλά στον Κασσελάκη παρέδωσε το κόμμα στη Βουλή. Αν υπήρχε κάποιος συμβολισμός, δεν λειτούργησε.

Η δραστηριότητά του έκτοτε είναι τυποποιημένη. Από το ομώνυμο «Ινστιτούτο» -στην Αμαλίας, με θέα το Ζάππειο και τον Υμηττό- εξορμά σε πόντιουμ και εκφωνεί ομιλίες, στο ίδιο -γερασμένο- ακροατήριο. Και στο Στρασβούργο, μετά τις συνεδριάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης, σκοτώνει την ώρα του σε ανούσιες συζητήσεις – ενίοτε με τον ΓΑΠ και τη Ντόρα.

Τώρα μαθαίνουμε ότι θα πεταχτεί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, για να μεταδώσει την πρωθυπουργική εμπειρία του, στο κοινό το Χάρβαρντ. Που θα τον αντιμετωπίζει μάλλον ως υστερόγραφο του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Όλα αυτά δεν προσφέρουν κάτι στον θριαμβευτή του 2015, που έχει στο πέτο τα παράσημα επίλυσης του Μακεδονικού και εξόδου της Ελλάδας από τον μνημονιακό κύκλο. Το εκλογικό σώμα δεν δείχνει να τον πιστώνει περισσότερο από το 2023.

Προφανώς γιατί η αναδρομή στο παρελθόν δεν είναι η δράση που περιμένουν όσοι τον ψήφισαν τέσσερις φορές, ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευση και δυο ως Πρωθυπουργό.

Δεν τους λέει κάτι ότι απλώς παρακολουθεί και σχολιάζει, ούτε ο περιστασιακός πετροπόλεμος στον Μητσοτάκη. Πόσο μάλλον η αίσθηση ότι κινείται και στο παρασκήνιο του ΣΥΡΙΖΑ, ως μαριονετίστας.

Ωραίο το άρθρο για τα Τέμπη. Αλλά οι περισσότεροι περιμένουν άλλα, από κάποιον που είχε τις προϋποθέσεις -και την ευκαιρία- να εδραιωθεί στο πολιτικό στερέωμα ως διαρκές μέγεθος.

Ήτοι ως επικεφαλής της Δημοκρατικής παράταξης -που σήμερα σπαράσσεται, με πέντε αρχηγούς- από τους οποίους ουδείς απειλεί τον Μητσοτάκη, ως πρωθυπουργήσιμος.

Η πλειοψηφία των οπαδών της παράταξης δεν δίνει φράγκο για τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε περιμένει κάτι από το ΠΑΣΟΚ και τους έτερους Καππαδόκες. Χρειάζεται κάποιον με την ικανότητα να μετατρέψει την εγχώρια Κεντροαριστερά -με συνδρομή και της Αριστεράς, εάν μπορεί να την προσφέρει- σε κυβερνώσα δύναμη.

Σε πολιτικό φορέα που θα αντιπαρατεθεί με το σιδερόφρακτο «σύστημα Μητσοτάκη», ως εναλλακτική λύση στη χώρα. Με άλλα λόγια: ζητείται ηγέτης.

Ο Τσίπρας απέδρασε από την απολογία για την ήττα, με την αξιοπρεπή αιτιολόγηση «παραμερίζω για το νέο ρεύμα».

Αλλά αυτό το ρεύμα μέχρι στιγμής έβγαλε τα εξής: τον Κασσελάκη, δυο διασπάσεις -συν τις μεμονωμένες αποχωρήσεις Γεροτζιάφα, Τζουμάκα, Κόκκαλη κ.α.- και τον Φάμελλο. Που θέλει «να πέσει ο Μητσοτάκης», αλλά χωρίς να τον ρίξει ο ίδιος, ή κάποιος άλλος.

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση η πλειοψηφία των κοινωνικών ομάδων -πλην των πλουσίων- αναπολεί ότι «επί Τσίπρα περνούσαν καλύτερα». Αλλά ο Τσίπρας δεν μένει πια εδώ.

Υπάρχει ένα ζήτημα όταν οι άλλοι μοχθούν -όσο μπορούν- και αυτός τους παρακολουθεί όπως ο Ξέρξης από το όρος Αιγάλεω, τους Πέρσες να καταποντίζονται.

Ποιο ζήτημα; Το περιέγραφε στις διηγήσεις του ο Μίκης. Όταν στα Δεκεμβριανά οπισθοχωρούσε πελαγωμένος, έπεσε πάνω στον ποιητή Μιχάλη Κατσαρό που του είπε: «Σύντροφε, δεν είναι εκεί που πας η μάχη…».

Υ.Γ: Όταν ο ευρωβουλευτής -που έβαλες στην πολιτική όταν ήθελες να κάνεις δήμαρχο Αθηναίων-, επιχειρεί κλασσική προβοκάτσια, παραμονές των συλλαλητηρίων, δεν περιμένεις από τον Φάμελλο να τον μαλώσει. Κάνεις ότι δεν έκανες με τον Πολάκη: τον στέλνεις ο ίδιος από εκεί που ήλθε.

The post Αλέξης Τσίπρας: Μάχη appeared first on ieidiseis.gr.