Πλοκή:

Ο “Δολοφόνος” (Michael Fassbender) είναι ένας επαγγελματίας εκτελεστής που λειτουργεί με απόλυτη ακρίβεια και ψυχραιμία. Κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στο Παρίσι, ένα λάθος πυροβολισμού οδηγεί σε ανεπιθύμητες συνέπειες. Επιστρέφοντας στο καταφύγιό του στη Δομινικανή Δημοκρατία, ανακαλύπτει ότι η σύντροφός του, Μαγδάλια, έχει δεχθεί επίθεση. Από εκεί και πέρα ξεκινά μια ψυχρή, σχεδόν μηχανική διαδρομή εκδίκησης, ελέγχου και υπαρξιακής μοναξιάς, που φέρνει τον ήρωα αντιμέτωπο όχι μόνο με τους “στόχους” του, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό.

Καστ : Ο Fassbender είναι ιδανικός στον ρόλο. Σωματικά άκαμπτος, ψυχικά αποστασιοποιημένος, με βλέμμα που κρύβει περισσότερα απ’ όσα δείχνει. Ο ρόλος απαιτεί εσωτερικότητα και υπομονή, κάτι που ο ηθοποιός χειρίζεται με ακρίβεια εφάμιλλη του χαρακτήρα του. Η Tilda Swinton, με μία μόνο σκηνή, προσφέρει ερμηνεία-μάθημα, αποδεικνύοντας πως η ένταση μπορεί να χτιστεί και μέσα από λόγια γεμάτα ειρωνεία και φιλοσοφία.

Σκηνοθεσία:

Ο David Fincher παραδίδει ένα έργο όπου η τεχνική τελειότητα και η ψυχρότητα λειτουργούν υπέρ του θέματος. Τα κάδρα του είναι μελετημένα στην παραμικρή λεπτομέρεια, η κίνηση της κάμερας υπακούει σε εσωτερικούς ρυθμούς, ενώ η χρήση του ήχου και της μουσικής (με The Smiths σε ειρωνικό soundtrack) παίζει καθοριστικό ρόλο στο ύφος. Είναι ίσως η πιο “αποστασιοποιημένη” σκηνοθεσία του Fincher — και ταυτόχρονα μια από τις πιο προσωπικές του.

Σενάριο:

Ο Andrew Kevin Walker επιστρέφει με τον Fincher, αυτή τη φορά όχι για να σοκάρει (όπως στο “Seven”) αλλά για να αφαιρέσει κάθε περιττό. Το σενάριο είναι μινιμαλιστικό, σχεδόν ασκητικό, χτίζοντας έναν εσωτερικό μονόλογο που αποκαλύπτει έναν χαρακτήρα κενό από ηθικά διλήμματα, αλλά γεμάτο από μηχανισμούς επιβίωσης. Η αφηγηματική οικονομία είναι εντυπωσιακή — κάθε φράση μετράει, κάθε παύση λέει κάτι.

Ο “Δολοφόνος” δεν είναι μια ταινία δράσης. Είναι ένα υπαρξιακό δράμα μεταμφιεσμένο σε θρίλερ. Είναι ο κόσμος του Fincher απογυμνωμένος από υπερβολές, όπου ο χρόνος κυλά μεθοδικά και η βία είναι σιωπηλή. Δεν χαρίζεται στον θεατή, ούτε του προσφέρει κάθαρση. Αντιθέτως, απαιτεί προσοχή, ψυχραιμία και παρατήρηση. Πρόκειται για μια μελέτη πάνω στην αποξένωση και την πειθαρχία, όπου η σιωπή είναι πιο δυνατή από κάθε πυροβολισμό. Ένα φιλμ-προβληματισμός για την ανθρώπινη φύση, την ηθική και την ψυχρότητα της σύγχρονης εποχής. Δεν είναι για όλους — αλλά γι’ αυτούς που θα μπουν στον ρυθμό του, είναι εμπειρία.

Βαθμολογία: 8.7 / 10

Κώστας Πουλος